Bloedprikken van L lukte niet, we moesten maar naar het ziekenhuis. Daar aangekomen, ze nemen alleen bloed af op woensdag en donderdag. Eerstvolgende plek over 3 weken!! ... Toen kreeg ik een error. Ik zeg je eerlijk ik trek het gewoon niet meer. Ik heb zoveel zorgen, zoveel stress op dit moment; met name door overvolle agenda's , wachten wachten wachten , annuleringen, en nooit zijn de mensen aanwezig. Ik kan het gewoon niet meer. De zorg ligt volledig op z'n gat en ik voel zoveel frustratie. Je moet vechten om de zorg te krijgen die je nodig hebt ..hoe bizar dat dit zo gaat in 1 van de rijkste landen ter wereld.
En niemand die ik spreek kan er wat aan doen, dat snap ik, maar ik kan er ook niets aan doen maar ik ben wel verantwoordelijk voor het welzijn van mijn kind. Ik kan me niet meer laten afschepen door een computersysteem dat zegt 3 weken. Het lukt me niet meer om begrip op te brengen want die luxe positie heb ik niet meer. Het voelt de laatste tijd als vechten voor basiszorg. Zelfs de huisarts heeft een wachttijd van minstens 2 weken. Baby, kind of volwassene, het maakt niet uit; alles moet wachten. Spoed? Je gaat maar naar de hap. Uren en uren wachten in een overvolle wachtkamer met een ziek kind. Met mijn oudste is dat sowieso niet te doen, maar met de andere 2 denk je ook nog maar een keer na of ze echt heel erg benauwd zijn of gewoon erg benauwd. Laten we maar wachten... het gaat 9/10 keer toch vanzelf over?
Dat we zo moeten nadenken... het is toch absurd.
Toen ik de naam van onze kinderarts liet vallen toen kon het opeens wel. Die heeft lijntjes met het ziekenhuis dus voor as woensdag staat ze op de planning. 1 dag na de afspraak met de kinderarts dus die afspraak moet ik dan verzetten. Eerstvolgende plek? .... over 4 weken .....
Het maakt me misselijk dat ik voorrang krijg omdat ik een privé kinderarts heb. Dat geld een rol speelt in het krijgen van zorg... gatver. Maar neem ik de afspraak aan? Ja.
Ik weet het niet meer. Moet ik dan maar opgeven? Voor mijzelf heb ik dat gedaan ja, maar voor mijn kinderen kan ik dat niet doen.
Ik vraag me af wanneer de eerste dode gaat vallen door iets simpels als sepsis door een ontstoken teennagel. De realisatie dat zoiets serieus in mijn omgeving kan gaan gebeuren maakt me wanhopig en bang.
Gisteren op het nieuws: Artsen zijn aan het staken in FR.
Mijn eerste gedachte: Het is gewoon wachten totdat het eerste kalf verdrinkt. Eerder gaat er echt niets gebeuren.
