[verwijderd] Ja, dat is miss wel een idee. Ik geef mezelf nog even de tijd. Hij heeft 3 weken in het zh gelegen toen. De eerste dagen waren echt hel. Maar ik moest ook door voor dochter, en ik ben altijd zo van niet zeuren, maar door. Zo ging dat ook toen mn moeder ziek werd. Er werd niet over gepraat thuis, dus maar gewoon door. Dus dat heb ik allemaal lekker weggestopt. Als ik over die jaren praat, doe ik dat heel nuchter. Toen vriend in zh lag en mn vader en zus bij me waren, was het voor het eerst in jaren dat ik gehuild heb in hun bijzijn. Echt een openbaring zeg maar. Ik heb ook echt bij mn vriend gehuild toen we het afsluitende gesprek bij neurochirurg hadden, volgend jaar pas terug. Maar voor de rest moest ik door. Elke dag zh wat een uur heen en uur terug was. Dochter die naar school moest, opgevangen moest worden als ik bij vriend was. Ik werd nogal geleefd. En dan hij uit zh en ik meteen weer aan het werk 30 uur per week. Het lijkt alsof het gewoon een beetje verlaat op de verwerking aankomt. Ik laat het wel toe. Zet zoals vandaag in de auto naar huis liedjes of muziekstukken op die me emotioneel maken. En ik weet dat ik het ook wel kwijt kan bij mensen, maar daar ben ik dus zo slecht in.
