Pimpelmeesje lief dat je het vraagt.
Het is alweer 6 maanden dat ik in mijn eigen huisje woon. De meiden hebben hun vader in deze periode op 1 hand te tellen gezien en dat waren geen fijne momenten voor ze, helaas. Ik heb enorm met ze te doen. Gelukkig heeft de oudste nu een goede psycholoog, ze gaat nogsteeds heel weinig naar school omdat ze veel angsten heeft haar vader tegen te komen of haar hoofd hoofd overloopt. Thuis voelt geluklig heel veilig...alleen ik heb er veel stress en zorgen over dat ze zo weinig naar school gaat.
Gelukkig is iedereen mee denkend en is ze van school veranderd waar ze wel 100x beter op haar plek zit en het naar haar zin heeft. Ze is zelfs mee gegaan op kamp week en daar veel plezier gehad.
Over de jongste krijg ik vanuit verschillende hoeken juist de opmerkingen dat ze zo lekker gaat de laatste tijd en goed in haar vel zit. Zij wilt haar vader niet meer zien na de laatste keer dat ze hem gezien heeft en kan ook nog steeds verdrietig zijn maar is vooral zo gekwetst door hem dat ze er geen behoefte maar voor voelt. Als het niet normaal kan hoeft het niet van mij, idee...
Ik ben zelf afgestudeerd, m'n diploma ontvangen (yeah, en cum laude behaald hehe) en werk sinds half augustus wat zoveel minder stress geeft omdat ik nu een inkomen heb. Ex heeft sinds juni geen enkele betaling meer gedaan voor het levensonderhoud van de meiden. Gelukkig heb ik nu alle stukken kunnen aanleveren en zal binnenkort de alimentatie starten.
Ik vind het wel zwaar af en toe, full-time werken maar gelukkig haal ik net als de studie heel veel plezier en energie uit werk. Alleen de files elke dag.... laatst was ik 2 uur onderweg voor een stuk wat binnen 30 min gereden kan worden. Het duurde al een half uur om de parkeer garage van het umc uit te komen.
Ook moet ik nog een beetje mn ritme vinden. Ik zit vaak pas om 21.30 omdat we eten rond 19.00, dan de jongste op bed, afwassen en een beetje opruimen enz. Ik hoop of wat meer draai daarin te vinden omdat ik soms me wel zorgen maak of ik dat op de lange termijn ga volhouden. Ook heb ik de meiden altijd, dus met een bijna 15 jarige betekend dat vanaf dat ik wakker word tot ik ga slapen de meiden om me heen heb. Waar ik echt enorm van geniet, ik kan ze elke dag zien, knuffelen en zelf op bed leggen maar soms mis ik wel heel even een momentje voor mezelf of de mogelijkheid iets met vriendinnen af te spreken. M'n ouders willen wel helpen maar m'n vader is 6 weken terug met spoed geopereerd aan z'n darmen en daarbij is een meter aan dunne darm verwijderd dus die hebben de laatste tijd geen mogelijkheid gehad bij te springen.
Ik zie mijn psycholoog ook nog om de week en dat is heel fijn en nodig.
Goede dingen zijn er ook, ik leer mezelf kennen los van wat m'n ex voor ogen had en hoe hij de dingen wou. Zit beter in m'n vel waardoor ik ook sociaal gezien beter m'n draai vind, en heb zoveel minder stress zonder de eindeloze ruzies met ex. Ook met m'n adhd/medicatie enz gaat het heel goed.
Nou ja... dat was het wel in het kort. Het gaat best oké.
