Voor mij is alles even heel verwarrend. Als in, de situatie van mijn vader. Wat moet ik met het contact met mijn zusje, wat moet ik met de relatie en sowieso wat betreft mijn ouders.
Vorige week donderdag had ik hier het laatst gepost volgens mij. Toen maakte ik net de overstap van de ene naar de andere antidepressiva en die donderdag had ik daardoor volgens mij niks aan AD genomen omdat de nieuwe besteld moest worden bij de apotheek. Misschien daardoor, misschien door de samenloop van omstandigheden en misschien door een combinatie van had het niet veel gescheeld of mijn begeleider had vrijdag de crisisdienst gebeld voor me. Alles voelde zo zwart en ik zat er uitgebreid bij te huilen, wat een ding is, want ik kan slecht huilen.
Inmiddels is alles niet zo zwart meer gelukkig, dus de crisisdienst zal op deze manier überhaupt geen optie zijn gelukkig. Dat wil ik toch graag zo houden.
Het wordt iets rustiger in mijn hoofd. Ik had steeds meer paniekaanvallen, maar mijn vermoeden lijkt steeds meer bevestigd te worden, namelijk dat het aan mijn vorige AD lag.
Afgelopen maandag ging mijn zwemtraining ook eindelijk weer eens oké na een aantal trainingen waarbij mijn lichaam me in de weg zat. Het zal zich de komende tijd nog moeten bewijzen, maar ik vermoed dat er ook daarbij een link is met mijn vorige AD. De slechte trainingen waren namelijk teruggerekend sinds ik met die AD gestart was.
De situatie met mijn vader begint wat te landen denk ik. Tuurlijk is er nog steeds dat doemscenario. Maar nu kan ik het wat meer loslaten en ontstaat er meer ruimte voor de optie dat het allemaal ook best goed kan aflopen. Maar ik heb er geen invloed op, dus ik neem het maar zoals het komt.
Vorig weekend was hier de intocht van sinterklaas. Ik zou eigenlijk met een vriendin hier gaan, maar die had afgezegd vanwege ziekte. Dus ging mijn vriend mee, maar had ik ook mijn ouders meegevraagd. Mijn vader zag er toen heel bleek uit, waar ik best wel van geschrokken was.
Vandaag was mijn moeder jarig, dus daar zijn we geweest. Vandaag zag mijn vader er minder ziek uit dan vorige week, wat erg fijn was. Ook had ik hem gevraagd hoe zijn eerste behandelingen gegaan waren. Die schijnen goed te zijn gegaan. Hij heeft amper last van bijwerkingen, terwijl hij er nu al vrij ziek van had kunnen zijn. Ook geeft hij aan het gevoel te hebben dat zijn immuunsysteem al wat doet en dat hij aan de arts had gevraagd of dat kon. Die bevestigde dat. Mijn vader vroeg zich wel een beetje af of hij zich misschien inbeeldde al wat te voelen, omdat je dat het liefst wil. Maar ik heb zoiets van, misschien wel, misschien niet. Maar als deze gedachte hem (en mij) helpt om positief te blijven, dan vertellen we onszelf gewoon dat de behandeling al wat doet.
Mijn zusje was vandaag ook op de verjaardag, dus die heb ik ook weer gezien. We hebben gewoon normaal tegen elkaar gedaan, wat opzich fijn was. Maar ik weet nog niet wat ik hier nu mee wil. Ik wist van te voren al dat ik een risico zou lopen haar tegen te komen als ik vandaag zou gaan. Maar ik wil vanwege de situatie van mijn vader daar niet té moeilijk over gaan doen. Al is het maar omdat ik haar niet zou kunnen ontlopen, mocht hij wel komen te overlijden. En ook omdat ik voor mijn ouders niet wil dat de eventuele laatste momenten met z'n allen gingen draaien om het feit dat ik mijn zusje niet wilde zien.
Zeker wat betreft mijn zusje, maar ook wat betreft de relatie met mijn vriend, sta ik er iedere dag, haast ieder uur, wel weer anders in. Dus ik hoop dat ik toch eens ergens voor mezelf duidelijk heb wat ik wil, zodat ik daar ook naar kan gaan handelen.
