iMoeder Het is een lang verhaal en ik ben niet goed in openstellen, dus ik ga het voor nu globaal omschrijven denk ik. Kort bestaat niet in mijn woordenboek, dus excuus voor de lap tekst.
Sowieso heb ik, als ik het zelf mag zeggen, een aardige rugzak door mijn jeugd. Dat, in combinatie met mijn ASS en fibromyalgie hebben ervoor gezorgd dat ik in 2014 afgekeurd ben en in de wajong beland ben. Nu heb ik gelukkig een meedenkend contactpersoon bij het uwv, dus dat is ongeveer het enige dat wel aardig oke loopt.
Rond die periode heb ik een poging gedaan tot therapie, maar alles was nog te vers om goede verbanden te kunnen leggen hoe patronen zijn ontstaan.
In 2015 kwam ik in rustiger vaarwater waardoor ik me beter ging voelen, dat hield een tijdje aan waardoor ik mezelf had overtuigd dat ik geen therapie meer nodig had en dat ik ook niet zomaar terug zou vallen. Ik stak mijn kop letterlijk in het zand. Ergens toen begonnen mijn eierstokken ook te rammelen, waardoor ik mijn kop nog meer in het zand stak. Want de problemen die ik had, konden in mijn ogen niet samen met kinderen krijgen.
In 2019 wordt mijn oudste (R) geboren. Vanaf het moment dat ik moeder werd/was, ging ik mijn jeugd ook anders bekijken. Niet alleen maar als kind in de situatie, maar ook als moeder. Omdat ik absoluut niet zou willen dat mijn kinderen dezelfde jeugd zouden krijgen als ik, heb ik me vanaf toen voorgenomen om hulp te zoeken als blijkt dat ik het zelf niet red om welke reden dan ook.
In 2020 raak ik zwanger van V en wordt zij ook geboren. Ik testte positief toen net de coronapandemie was begonnen in Nederland. Dus sowieso al een hoop maatregelen in de zwangerschap waar ik niet perse vrolijk van werd, maar eigenlijk ook geen last van had. Behalve dan dat samen naar afspraken en controles gaan niet zo vanzelfsprekend was. Daarnaast een hoop stress in de zwangerschap, hier heb ik op dit forum volgens mij wel een blog aan gewijd.
Ik kon me in het begin niet goed hechten aan V omdat ik heel erg bang was haar in de zwangerschap kwijt te raken.
Daar heb ik me lang schuldig om gevoeld.
Hier komen we deels weer terug op het stukje jeugd. Want ik heb emotioneel afstand genomen van mijn ouders, waardoor ik daar eigenlijk niks mee bespreek waar ook maar iets van emoties (van mijn kant) bij komen kijken. Maar ik had dus ook eigenlijk niemand waarmee ik mijn zorgen in de zwangerschap kon delen. Ik had mijn vriend wel, maar die kan niet zoveel met emoties, dus dat was niet voldoende.
Vanaf dat punt ben ik denk ik steeds harder in mijn gezicht gemept met de rugzak uit mijn jeugd.
Toen de 1e verjaardag van V in beeld kwam, heb ik contact verbroken met mijn zusje. V is geboren op 5 december. Ik had meerdere malen, in principe het hele jaar door, wel aangegeven dat ik niet zou willen dat V haar verjaardag ondergesneeuwd zou worden door sinterklaas. Toen ik probeerde te peilen wat we met mijn kant van de familie (mijn ouders en zusje vooral) zouden doen met sinterklaas en hoe en wat met V haar verjaardag. Vooral mijn zusje had een vollere agenda en een samengesteld gezin, dus dat zij zou moeten puzzelen, kan ik begrip voor hebben. Maar ik kreeg terug dat zij (mijn zusje en haar samengesteld gezin) pakjesavond gewoon zondag de 5e zouden vieren. Niet omdat dat na overleg voor hen het handigst was, maar gewoon omdat zij dat zo wilde. Ik weet niet precies wat er precies gezegd was, maar het kwam erop neer dat ze dus V haar verjaardag wel even ergens tussen wilde proppen.
Dat was blijkbaar de druppel voor mij dat ik er klaar mee was. Omdat haar wil wet was, als het aan haar lag. Ze kon enorm boos worden als er geen rekening met haar (of haar kinderen) gehouden werd. Maar zodra ik van haar vroeg of ze ergens rekening mee kon houden bij mij, dan was het lastig als dat betekende dat zij er daadwerkelijk aanpassingen voor vroeg. Geen respect voor mij etc. Nooit geweest.
Dat is nu ongeveer een jaar geleden, dus dat zal nu ook wel meespelen.
Mijn vriend en ik lopen niet lekker samen. Totaal andere ideeën over wat belangrijk is in de opvoeding en vooral in wat de kinderen nodig hebben voor emotionele veiligheid en zo nog wat dingen. Hij die enorm lui is en/of geen inzicht heeft. Ik die de boel draaiende moet houden omdat er anders weinig tot niks gebeurt. Niet altijd, hij heeft zijn momenten dat hij laat zien dat hij wel weet wat er nodig is voor de basisveiligheid. Maar als hij ziek wordt of zijn dag niet heeft of wat dan ook, dan wordt hij passief zonder dat hij communiceert. Dus ik sta altijd aan om dat op te vangen. Want de zorg voor de kinderen blijft doorgaan en het belang van de kinderen staat voor mij voorop.
Maar dat altijd aan staan, daar ga ik aan onderdoor.
We hebben al een ruime tijd hulp hiervoor. Maar mijn vriend heeft meer de instelling dat hij dat voor mij doet, omdat ik daar beter op zou functioneren dan dat hij ziet dat het in het belang van het gezin is. Dus zijn eigen aandeel wil/kan hij niet (goed) inzien, waardoor dat niet verandert. Hij staat eigenlijk niet echt open voor de hulp. Dus patronen doorbreken waar we beide schuldig aan zijn, wordt lastig. Alleen die patronen doorbreken is onbegonnen werk, hoewel ik het wel probeer.
Onze relatie hangt aan een draadje hierdoor.
Ik ga zelf al een ruime tijd naar de psycholoog om alsnog met mijn jeugd bezig te zijn. Maar tegenwoordig gaat dat meer over de frustraties over de huidige situatie, dan echt over mijn jeugd. Omdat ik zelf daar geen ruimte voor heb nu.
Ik was al ver over mijn grens aan het gaan om de boel maar draaiende te houden, maar gisteren kwam daar ook nog slecht nieuws over mijn vader bij.
Mijn vader heeft Chronische Myeloïde Leukemie (CML) welke hij met medicatie goed onder controle heeft. Met die medicatie zou hij gewoon oud kunnen worden.
In 2019 heeft hij een moedervlek laten verwijderen waarvan ik een jaar eerder al vond dat hij die moest laten bekijken omdat hij groter en donkerder was dan ik me kon herinneren. Mijn ouders staken eerst allebei hun kop in het zand en zeiden dat die moedervlek altijd al zo was. In 2019 met het helpen verhuizen van mijn vriend en mij heeft hij die opengehaald perongeluk, waardoor hij er ook last van kreeg. Toen had hij er dus naar laten kijken en bleek het inderdaad een melanoom te zijn.
De moedervlek was verwijderd en hij heeft hier immunotherapie voor gehad. Later bleek er toch iets nog in zijn oksel ingekapseld te zitten in de lymfeklieren. Die zijn toen ook verwijderd. De immunotherapie leek aangeslagen te zijn.
Gisteren belde hij me. Hij had een mri gehad vanwege het vermoeden van uitzaaiingen in zijn hoofd.
Die blijken er inderdaad te zitten, in zijn hersenvlies.
Nu kan hij behandeld worden met een zwaardere vorm van die immunotherapie. Maar achteraf blijkt dus ook dat de medicatie die hij voor zijn CML heeft de immunotherapie dwarszit. Stoppen met die medicatie is echter geen optie omdat de CML dan weer op kan gaan spelen en mogelijk niet meer onder controle te krijgen is. Maar de immunotherapie is minder efficiënt met zijn medicatie.
Nu is het goed mogelijk dat de immunotherapie alsnog aanslaat en er weinig aan de hand is. Maar als dat niet aanslaat, kan hij nog tabletten krijgen. Ik weet niet precies meer de reden (en of hij me dat überhaupt heeft verteld), maar die kunnen maar voor een jaar tot max anderhalf jaar. Slaat dat niet aan, dan is het afgelopen zaak en is hij uitbehandeld.
