Vandaag heeft N de Cito rekenen gehad. Hij vertelde dat hij de Cito goed had gemaakt. Super fijn natuurlijk dat hij dat gevoel had. (Rekenen gaat rampzalig slecht door hiaten en andere zaken)
Waren we thuis vroeg ik met mijn stomme kop wat voor sommetjes het waren. ‘150+250 en dat is dan 350’.
Ik kijk mijn man aan, ik kijk N aan, N kijkt mij aan en hij kijkt toch beteuterd ‘mama ik had eerst 400 opgeschreven maar ik begon te twijfelen en heb het doorgestreept en er 350 van gemaakt’
😢 Ik vind dit zo rot voor hem, hij kan prima rekenen, maar hij wil vaak te snel en vertrouwd gewoon niet op zichzelf. Uiteindelijk vertelde hij dat hij waarschijnlijk weer een onvoldoende krijgt ‘want ik heb nog nooit een voldoende gehaald voor rekenen’
Natuurlijk vertel ik hem elke keer weer opnieuw dat die onvoldoende niet erg is zolang hij zijn best doet. Ondanks dat zie ik hem verschrikkelijk balen. Wat natuurlijk hartstikke logisch is.
