Vanavond speelden we bingo op vakantie. Mijn zoon van 7 had geen één keer bingo en dat kon hij moeilijk verdragen. Hij werd erg verdrietig en boos (prima, emoties mogen er zijn) maar hij bleef er helemaal in hangen. Dat heeft hij natuurlijk vaker (zeer zeker niet meer zo vaak als vroeger maar wel echt in zulke situatie, vooral als het niet gaat zoals hij wil, faalt etc) Hij ging razen, wat ik begrijp, maar we kunnen hem dan ook niet met rust of alleen laten want dan gaat hij spullen kapot maken of zijn broertje of zusje pijn doen. Uiteindelijk moest ik streng/bozig zijn omdat het echt te ver ging met schoppen van zijn zusje. Daarna kon ik hem langzaam helpen kalmeren: we gingen samen omkleden, knuffelen, boek voor lezen (grappig boek dus dat hielp, hij lag ook tegen me aan) nog even praten (hij wil niet verliezen zegt hij) en gelukkig ging hij weer vrolijk naar bed. Maar ik twijfel: doe ik dit goed? Heeft iemand tips voor omgaan met zulke heftige emoties bij verlies of frustratie?
Daarnaast probeert mijn oudste van 10 in dit soort situaties altijd de sfeer te redden. Hij ging vanavond zijn peuterzusje vermaken, grapjes maken, vragen of hij kon helpen. Heel lief, maar ik wil niet dat hij zich verantwoordelijk voelt voor hoe het thuis gaat op zo’n moment. Ik heb hem gezegd dat ik het super lief vindt maar dat het de taak van ons als ouders is om dit op te lossen. Hij zei dat hij graag wil helpen omdat hij denkt dat wij anders boos of gestresst worden. Dat was nu overigens niet zo, we waren juist vrij relaxed ondanks dat M aardig door het lint ging. Hij is gevoelig voor sfeer en doet dit snel. En ik herken het zo van mezelf want ik doe dat zelf ook al mijn hele leven. Maar ik wil dus niet dat hij het ook doet of alleen als hij echt wil helpen en niet omdat hij de sfeer goed wil krijgen.
Nou ja, ik vind dit dus lastige dingen (er liep ook nog een peuter tussendoor die klaar was met de dag) en ik denk dat ik het dan allemaal goed heb opgelost maar ik weet het dan niet zeker…
