Mijn dochter(6) is een ontzettende schat. Ook met haar broertje(1,5) bedoeld ze het allemaal ontzettend lief, maar ondertussen word ik er af en toe wel knettergek van.
Vanmiddag bijvoorbeeld. De jongste wou buitenspelen, prima. Hij gaat meteen leuk met een schepje in de weer. Alleen kan hij zo wel een half uur zoet zijn. Dochter wou ook naar buiten, maar die begint zich er meteen mee te 'bemoeien'.
"N. Wil je misschien bij de zandbak spelen? Kom maar."
"N. Wil je met je zus in het huisje?"
"O, je wil op het stoeltje. Kom maar." En tilt hem op het stoeltje
"Wil je weer van het stoeltje?" Tilt hem er weer vanaf
"N. kom maar, dan gaan we op de bank."
Nou jullie snappen het idee. Zo gaat het dus de hele tijd. En N. die vind het voor een deel wel goed, maar op een gegeven moment begint hij er ook genoeg van te krijgen. Geeft dat ook aan door te gaan jammeren, maar daar let ze totaal niet op. Ondertussen roep ik ook al een paar keer. "Laat N. eens staan!" "N. kan zelf lopen." "Laat N. maar even met rust. Ga maar even zelf spelen." Maar het lijkt wel gewoon allemaal niet door te dringen.
Gevolg: N. is er klaar mee en komt naar binnen toe en gaat huilend aan mijn been hangen. Vervolgens doet ze dan nog weer allemaal pogingen om hem op te vrolijken, maar daar word hij eigenlijk alleen maar bozer van. Ze bedoeld het allemaal echt lief, maar het enige wat ik denk is LAAT HEM EENS MET RUST!
Herkennen jullie dit en hoe gaan jullie ermee om? Want op dit moment ben ik gewoon de halve middag politieagent aan het spelen.
