Manque Ik vind het een uitgelezen kans om mensen beter te kunnen begrijpen. Als ik vraagsteller ben, leren ze mij misschien niet begrijpen, maar ik hen wel. Het gaat om begrip en aandacht hebben voor de ander.
Ik denk dat dàt me irriteert aan deze methode. Het doel is elkaar beter leren kennen en begrijpen, want een heel sympathiek en nobel doel is. De kaders van de methode vormen echter een belemmering om dat doel te bereiken.
Tijdens het spreken van de ander komen er bij jou zelf gedachten, gevoelens en oordelen op. Om polarisatie te verminderen en werkelijke toenadering te bereiken, zouden juist díe oordelen ontkracht moeten worden. Maar daar mag je vervolgens niet naar vragen.
Neem nou het gesprek van gisteren tussen mij en @Pimpelmeesje in het topic Koffiepraat. Zij schreef iets over haar lange cyclus en of ze dan misschien binnenkort toch een zwangerschapstest moest gaan doen. Ik stelde daar een vraag over. Die vraag kwam wel degelijk vanuit kritiek/oordeel van mijn kant. Ik vind dat mensen hun verantwoordelijkheid moeten nemen om niet ongepland zwanger te worden en ik vond dat het in haar situatie niet verstandig was om zwanger te worden. Dat die vraag uit een oordeel kwam, betekent trouwens niet dat er niet óók oprechte interesse was. Zij was gelukkig bereid om zich kwetsbaar op te stellen en heel open en eerlijk antwoord te geven. (Waarvoor dank!) Ze gaf mij daarmee een inkijk in haar leven en gevoelsleven en nam mij mee in hoe dit voor haar is. Ik voel me nu meer met haar verbonden en hoop nu zelfs tegen mijn oorspronkelijke oordeel in dat het haar toch ooit eens gegeven zal zijn dat ze moeder mag worden. Bovendien heeft ze mij laten zien dat ik te snel was met mijn oordeel en dat dat geen recht deed aan haar leven en realiteit. (Waarvoor excuus.)
Als bepaalde vragen niet gesteld mogen worden ontneem je de spreker mogelijkheden om zijn eigen overtuiging te scherpen en de luisteraars mogelijkheden om de ander wérkelijk beter te gaan begrijpen en omarmen.
Als je geen kritische vragen mag stellen, heb ik ook het gevoel dat je de spreker niet echt serieus neemt. Alsof je er bij voorbaat al van uit gaan dat zijn verhaal (op punten) niet klopt, maar je het hem niet aan kunt doen hem daar op te wijzen en hem daarom zijn leven maar verder laat leven in een illusie, terwijl je zelf wel beter weet. Of dat hij op zich wel een punt heeft, maar je hem niet in staat acht zijn zienswijze te onderbouwen.
Daarnaast is het zo neutraal. Mensen zíjn niet neutraal. Mensen zijn emotionele wezens. Mensen hebben voortdurend oordelen. Júist die emotie en júist dat oordeel, daar komen goede vragen uit voort. Als je je als mens met een ander wil verbinden, doe je dat (ook) met je emoties. Alle emoties en oordelen die iemand bij een ander oproept (ook irritatie) kunnen iets zeggen over zowel de spreker als de luisteraar. Door dat niet te mogen benoemen, ontneem je een kans om jezelf en de ander beter te leren kennen.
Ik heb het nog niet helemaal helder en overzichtelijk, want ik had ook nog nooit van deze manier van gespreksvoering gehoord, maar ik merk dat mijn hoofd echt overloopt van kritische gedachten die het bij me oproept. 🤯
