Trees Sorry dit vind ik echt een kutopmerking. Ik probeer hem juist al zoveel mogelijk te accepteren zoals hij is. Hij was de eerste 18 jaar van mijn leven de grote afwezige in mijn leven, hij boekte vakanties tijdens mijn beide bevallingen, hij is vorig jaar nul keer op bezoek geweest bij 4 ziekenhuisopnames en zal wederom dit jaar net zoals vorig jaar weer schitteren van afwezigheid tijdens de verjaardagen van mijn kinderen. En dat doet enorm veel pijn, maar toch vergeef ik hem elke keer weer en probeer ik het te laten gaan. Het enige wat ik wel van hem vraag of hij tenminste zijn best wil doen als het gaat om zijn gezondheid. Dit kan ik gewoon niet laten gaan zoals de rest. Hoezo moet hij dan aan mijn standaard en eisen voldoen. Hij voldoet toch ook op geen enkel ander vlak aan mijn standaard en eisen. Ik ben een en al vergevingsgezind richting hem en nu ligt het ook nog aan mij, omdat ik te hoge eisen stel? Is het zoveel gevraagd dat ik wil dat mijn vader geen alcoholist is en dat hij iets meer rekening houdt met ons en zijn vrouw met alzheimer? De mensen om hem heen hebben ook gevoel. Wij moeten ons continue maar aanpassen en alles accepteren. Hier is voor ons wel een grens bereikt (en dus niet alleen bij mij hè).
Ja ho eens even, maar dit weet ik natuurlijk niet he? Ik ben niet helderziend. Dat had je er niet bij gezet. Ik lees alleen dat hij niet voldoet aan wat jij wilt dat hij moet eten en drinken/ sporten.
Kan dan niet ruiken hoe en wat nog meer allemaal. Dus mijn opmerking kan je ook alleen in het licht van je eerder getypte berichtje lezen en niet met een heel onbekend verhaal.
En ik denk dat je juist op elk ander vlak, zoals de verjaardagen van kinderen. meer eisen kan stellen dan op wat hij wel en niet eet en sport etc.
En hoe weet je zo zeker dat hij niet of nooit geprobeerd heeft maar gewoon zichzelf als falend ziet? (Misschien weet je dat wel zeker hoor, ik heb geen idee). Maar elke keer falen , zorgt meestal niet voor nog meer proberen.
Maar goed. Laat maar. We staan er gewoon anders in.
