In ieder geval 10 oktober 2018. Maar ook verschillende momenten die daarna volgden; het eerste woordje wat man weer zei bijvoorbeeld. Een paar maanden terug, toen boven alle verwachtingen, wetenschap etc in zijn been het ineens weer deed.
Mijn bruiloft.
Het 2e streepje na de ivf. Ondanks dat die zwangerschap niet gelukt was, dat ik na toen 3,5 jaar proberen tóch zwanger bleek te kunnen worden, dat was echt een bijzonder moment.
De geboorte van C. Ondanks dat ik vooral met heel veel verdriet terug denk aan mijn tijd in het ziekenhuis, vond ik het zo bizar dat hij er ineens was. Ineens was hij echt.
Eigenlijk heb ik dat wow gevoel nog wel dagelijks als ik hem zie.
