Wij zijn niet getrouwd, geen geregistreerd partnerschap of iets in die richting. Alleen samenwonend. Ik heb dus vanzelfsprekend mijn eigen achternaam nog en hij de zijne.
De kinderen dragen zijn achternaam.
In de toekomst zou ik wel eens een keer iets van een geregistreerd partnerschap willen. Dan zou ik ook zijn achternaam aannemen. Of zijn naam - mijn naam. Dat zou gelijk ook de hoofdreden worden van een geregistreerd partnerschap.
Getrouwd officieel naam man-eigen naam als ik me voorstel oid noem ik me naam man. O en de kinderen ook naam man
Vriendje en vriendinnetje 
ik heb officieel alleen mijn eigen naam maar gebruik vaak zijn naam - mijn naam, soms alleen zijn naam of soms alleen mijn naam.
Ik spreek hier ook over mijn man (mon mari), niet over mijn vriend.
De jongens hebben enkel zijn naam. Je kan hier beide geven maar als zij zouden trouwen e/o kinderen krijgen dan moeten ze er 1 afstaan. Ik wil ze het niet onnodig moeilijk maken door te moeten kiezen (loyaliteit en shit) dus we hebben gekozen voor 1 achternaam.
Als we ooit gaan trouwen dan neem ik zijn naam - mijn naam. Vind ik leuk 
Niet getrouwd en heb dus sowieso mijn eigen naam er zijn drie namen in ons gezin: mijne, mijn vriends naam en de kinderen hebben hun moeders achternaam.
Ons kind heeft @LucP's achternaam. Ik gebruik die van hem en die van mij afgewisseld, dat ligt er een beetje aan. Als ik mijn naam moet spellen, gebruik ik sowieso die van hem. Ik heb een achternaam met een Q en een leesteken en een accent aigu erin, dat vindt men hier ingewikkeld 
En soms vindt men het ook heel leuk om er een grapje over te maken dat het zo ingewikkeld en moeilijk uit te spreken is. Als ik dat zie aankomen, gebruik ik ook de naam van mijn man 
Op mijn werk gebruik ik altijd mijn eigen naam. En als ik zin heb in moeilijkdoenerij gebruik ik mijn volledige voornaam en beide achternamen met een koppelteken.
Manque geweldig 
Ik heb een hele saaie achternaam. Zo'n 13 in een dozijn variant en nog steeds krijg ik continu vragen over de spelling 
De kinderen hebben de achternaam van ex.
Mocht ik ooit met vriend gaan trouwen wordt dat nog best een dingetje. Het eerste deel van zijn achternaam begint met de laatste lettergreep van mijn voornaam, dus heeft een hoog stottergehalte.
Getrouwd, officieel gebruik ik zijn naam - mijn naam. De kinderen hebben alleen zijn naam. In praktijk (voorstellen, telefoon) zeg ik alleen zijn naam, maar mijn mailadres is wel met mijn naam (privé omdat ik dat al 20 jaar heb, op het werk omdat ze daar uitgaan van een echtscheiding - zeg ik altijd spottend, je kunt gewoon niet kiezen). Ook heb ik mijn handtekening nooit aangepast en dus laat ik op rapporten ook altijd mijn volledige naam zetten zodat mijn handtekening te koppelen is aan mijn naam.
Ik ben getrouwd en heb zijn achternaam-mijn achternaam. Ik gebruik zijn achternaam eigenlijk altijd behalve als ik me ook moet legitimeren want dan gebruiken ze mijn meisjesnaam.
De reden dat ik zijn naam heb gekozen is dat we dan voor mijn gevoel bij elkaar horen met z’n drieën.
Het gebruiken van zijn achternaam wende eigenlijk best snel.
Wij zijn getrouwd en ik gebruik op papier zijn naam-mijn naam. In de praktijk vooral zijn naam, behalve op mijn werk, daar gebruik ik mijn eigen naam. Ik wilde sowieso met het hele gezin dezelfde achternaam, dat vind ik mooi. Zijn achternaam is mooier en minder pestgevoelig. Als kind vond ik mijn achternaam maar niks, al heb ik er nooit last van gehad. Nu vind ik hem juist grappig, vooral omdat het een uiterlijke beschrijving betreft die totaal niet bij mij klopt.
Dahlia Ah joh, de meeste handtekeningen zijn per definitie onleesbaar, dus boeiend... 
[verwijderd] haha ja dat klopt! En die van de mannen zijn echt alleen maar strepen door elkaar heen. En dan 3 rijen hoog. Werk in een mannenwereld dus als ik mijn trainingen geef dan schrijf ik zelf al de naam voor en een rij ertussen voor de handtekening anders kan ik met een audit zelf niet eens zien wie ik getraind heb 
Officieel gebruik ik zijn naam-mijn naam. Maar voor de rest alleen zijn naam. De kinderen hebben alleen zijn naam. Ik denk dat ik wat dat betreft een beetje ouderwets ben. Ook heb ik verder niks met mijn familie ( dus op mijn ouders ). Dus ik hoefde er niet eens over na te denken.
Ik heb heel lang mijn meisjesnaam gebruikt ook al waren we getrouwd en had ik heel traditioneel voor zijn naam - mijn naam gekozen.
Nu gebruik ik vooral zijn naam.
@Hopsatee gaf aan dat zij een beetje schizofreen werd van die verschillende namen.
Nou ben ik dat wel gewend omdat mijn eerste naam niet mijn roepnaam is. Ik heet A.B Cee.
Als ik bij instanties ben een zij roepen om met A Cee dan duurt het even voordat ik doorheb dat ik dat ben.
We zijn getrouwd.
Ik gebruik op mijn werk mijn naam, privé meestal zijn naam indien het om de kinderen gaat. De kinderen hebben zijn naam, die is mooier dan mijn naam en unieker.
Ik moet wel eerlijk zeggen dat ik een beetje de weg ben kwijtgeraakt in namenland de laatste tijd, ik ben niet erg consequent bij bijvoorbeeld reserveringen, dus moet dan telkens beide namen geven omdat ik geen idee heb hoe of wat.
Hopsatee Ja daar was ik nog even niet aan toegekomen 
Wij hebben allebei onze eigen naam gehouden. We kwamen er ietwat laat achter dat je dat moest beslissen als je in ondertrouw gaat, namelijk aan de balie, dus dat was een redelijk spontane beslissing. En ik ben wel gehecht aan m'n achternaam (ook al is ie megasaai), lijkt me heel gek om ineens anders te heten. Als ik de verhalen hier zo lees lijkt het me nog verwarrender dan ik me had voorgesteld haha.
De kinderen hebben mijn achternaam, dus de default zeg maar. Vind het heel lief van m'n vrouw dat ze dat oké vond, ik deel natuurlijk geen genen met m'n kinderen maar dus wel m'n naam
