En om de angsten te verzachten ga ik vreten. Ga ik zoveel eten totdat mijn gedachten alleen maar denken aan eten en niet meer aan mijn leven vol met mogelijke problemen. En het kan mij ook niets schelen, het zijn hele dagen alleen ik met mijn eten. Het liefst eet ik dan ook de hele dag, elk uur, elke minuut en elke seconde. Ik kijk er zelfs naar uit tijdens het koken. Tot het moment dat ik mijn tanden in het eten zet, want dan pas begint de pret. Niet meer van die nare gedachten, die tijdens het eten even helemaal verzachten. Dat is het moment waarop ik eindelijk weer even kan leven en geven wat er nodig is om te overleven. Wat een verademing, een opluchting, al is het maar van korte duur. Zo zuur want mijn bord wordt steeds leger en leger, in minder dan een uur. Worden mijn gedachten weer erger, wat valt dat vies tegen. Maar voor dat het zover is, schep ik nog een keer op, totdat ze het weer vergeten. Ik vergroot mijn portie, dus vergroot ik mijn rust en lust voor het leven. Door even hard te kauwen, tot aan het laatste korreltje, alsjeblieft, geef me nog even. Nog even een leeg hoofd, voordat je mij weer met die angsten bestookt. Daar gaat ie dan, de laatste hap, ik ben weer bang.
Mijn leven atm... nog geen drol afgevallen dus....
