Nou, nog heel even en wij hebben ook geen peuter maar een kleuter.
Gesprek op school met epilepsieverpleegkundige was heel goed (maar ook confronterend want liever denk ik er gewoon niet meer aan) en de juffen waren fantastisch in hoe ze het wel serieus nemen maar zonder paniek. Ik vroeg na de presentatie van de vpk half grappend (maar eigenlijk bloedserieus) aan de juf: “en, durven jullie het nog aan?!” waarop ze volmondig “Ja” zei en toevoegde dat ze tijdens het verhaal meer bezig was geweest met hoe heftig dit voor ons heeft moeten zijn dan hoe angstig ze er zelf van werd. Kon wel janken (wat ik inwendig ook een klein beetje gedaan heb 😆).
Maar goed, het gaat een mega les in loslaten worden want van 2 korte dagen kdv gaan we opeens naar 5 dagen school en een middag bso.
Ik hou me er maar aan vast dat M. er onwijs aan toe is en dat het beter is voor hem om gewoon naar school te gaan zoals ieder ander kind, zonder dat ik een lijfarts inschakel die hem op de voet volgt en hem niet uit zicht mag verliezen 🤪.
