Koekie83 Wat heeft jou destijds geholpen? Of wat had jij anders gedaan als je jezelf van toen had kunnen helpen?
Niets hielp want ze deden enkel aan symptoombestrijding.
Ik kreeg allerlei hulp. Ik kreeg RT, aangepast werk, ander tafeltje, faalangsttraining, een dagboekje waar ik mijn zorgen in mocht opschrijven, 100 gesprekken, nieuwe ideeen, nieuwe plannen. Mijn (volgens hen) sterke kanten belicht.
Ik ging me daardoor alleen maar slechter voelen. Iedereen deed zo zijn best voor mij, toch lukt het niet. Ze vertelde waar ik zo goed in was maar ik bleef me slecht voelen. Het veranderde niets. Het maakte de faalangst alleen maar sterker. Ik ben het probleem want zij zien het zo niet.
Wat ik nodig had? Wat mij zou helpen?
Als zij mij de reden zouden vertellen waarom ik me zo anders voel. Uitleg over mijzelf, en erkenning van wie ik ben. Echte antwoorden op mijn waaroms.
En daarna had ik omgang met mijn soort moeten krijgen. Zodat ik daadwerkelijk zie dat er niets mis is met mij. Want je kan het me vertellen, maar ik ervaar anders. Het werkt de faalangst alleen maar in de hand. Zie ik het dan verkeerd? Is wat ik voel dan onjuist?
Nee. Erken mijn moeilijkheden en leg uit waarom ik ze heb.
Maar onderzoek werd mij onthouden want ik had geen gedragsproblemen en zij oordeelde vanuit hun positie dat ik mij prima genoeg voelde.
De stap om mij te laten testen (adhd/autisme/intelligentie) was moeilijker dan mij laten aanmodderen .. wachten totdat het echt niet meer zou gaan. In hun ogen ‘echt niet meer’ dan hè.
Side note: Elke keer als ik van iemand lees ‘maar het gaat nog wel dus diagnose is nog niet nodig..’ draait mijn maag om. Ik heb die terughoudendheid nooit begrepen en ik zal hem ook nooit begrijpen.
Ik heb zoveel schade opgelopen omdat men naar mij keek vanuit hun ogen, en niet door de mijne. Labelen is een allerlaatste optie. Niets ergers dan een neurodivers kind?
Anyway,
Wat ik vind dat had moeten gebeuren : diagnoseonderzoek. Plain and simple.
Ongefilterde mening:
(stop met lezen als je niet verdrietig of boos wil worden)
Stop met aanrommelen, stop met twijfelen, stop met observeren. Ze ziet het. Ze voelt het. Het maakt haar onzeker. Het bevestigd het beeld dat ze over zichzelf heeft.
Ze is al beschadigd. Jullie zijn al te laat. Sorry.. ik kan het niet mooier maken.
Ik begrijp niet waarom jullie haar niet laten onderzoeken. Waarom mag zij niet weten wie ze is? Waarom mag ze niet hoogbegaafd zijn? Waarom mag ze niet autistisch zijn? Of welk neurotype anders dan typisch? Waarom is het beter om haar te blijven kneden, blijven pushen, blijven motiveren om plan zoveel te proberen? Met welke reden? Niets werkt voor haar, dat ziet ze, dat voelt ze. Een halve glimlach is geen glimlach. 2 dagen geen buikpijn is niet genezen.
Ze houdt vast aan haar vriendinnetjes omdat dat haar identiteit is, haar stabiliteit, haar meetlat. Ze wil zijn zoals zij. Zonder hun .. wie is ze? Ze wil niet anders zijn want ze moet normaal zijn. En iedereen verteld haar - ongetwijfeld - dat ze normaal is. Normaal = goed. Vriendinnetjes zijn normal = ik ga zijn zoals zij.
Het gevolg is wat je nu hebt. Haar toekomst schrijft dit bericht aan je.
Zoek naar de oorzaak. Erken de oorzaak. Vertel haar wie ze is , en daarna zoek haar mensen.
Mensen onderschatten de kracht en de noodzaak van community. Neurotypische mensen hebben overal community’s, ze vinden overal wel één of meerdere aansluitingen. maar de andere soorten hebben dit niet. Daar moet je actief voor zorgen. Verplaats je kind als dat nodig is. Zoek een school voor jouw soort kind, of een school met meer diversiteit.
Ik ben hard, ik weet het. Maar ik kan niet liegen en zeggen dat het met veel liefde, complimentjes en voldoende uitdaging wel goed komt. Dat doet het niet. Zelfkennis is de sleutel. Je kan geen goed en sterk zelfbeeld bouwen als je niet weet wie je bent.
“There is strength in knowing that you are a normal zeebra and not a broken horse.
A zeebra can never be truly happy, and can never develop a healthy identity if it is living its life believing is a failing horse.”
.. je kan er kanjertraining tegenaan gooien totdat je een ons weegt. Het zal niet werken. Ze leert enkel beter maskeren.
De oplossing ligt in haarzelf. Zodra ze weet wie ze is, dan kan er een gezond zelfbeeld ontwikkelen. En dan kan er vertrouwen in haarzelf weer groeien. Dan kan je ondersteunen, opbouwen, bemoedigen.
Dan zal zij zien en gaan geloven dat de moeilijkheden die ze ervaart niets te maken hebben met haar, maar alles met zebra’s en paarden en ezels en watnogmeer.
Iedereen is anders, en jij bent zo. En kijk, daar zijn meer zebra’s. Mama is ook een zebra, en oma. En Elon Musk, Greta Turnberg, noem een held.
Kennis is power!
Dit geschreven met heel veel liefde!! Met de beste bedoelingen! Mijn hart gaat uit naar N. Het kleine meisje in mij voelt voor haar en wil opstaan voor haar.
❤️
