Honkeytonk
Madeliefje06
We hebben natuurlijk wel gewoon een normale relatie gehad, ook al is dat wel lang geleden. Uiteraard zijn onze levens in de tussentijd wel verandert, zeker omdat ik nu kinderen heb, maar over het algemeen zie ik dat niet echt als een probleem. We lijken verder natuurlijk ook veel op elkaar, maar doordat onze relatie zo raar is hebben we ook echt geleerd om elkaar vrij te laten en de verschillen te accepteren.
Het enige wat echt een obstakel zou kunnen zijn is als het niet klikt tussen hem en de kinderen. En ja, hoe vervelend dat op dat moment ook zal zijn voor onze relatie, dan gaan de kinderen voor en blijven we latten.
We hebben samen zo veel meegemaakt, ik ben geëmigreerd, heb kinderen gekregen met een ander en alsnog hebben we een weg gevonden om daar mee om te gaan.
De manier waarop we nu contact hebben met de beperkingen die er nog wel zijn, zorgt er gewoon voor dat ik er wel vertrouwen in heb dat we ook wel een manier kunnen vinden om er mee om te gaan wanneer onze levens niet bij elkaar blijken passen. We zijn flexibel genoeg. Over het algemeen hebben we wel dezelfde toekomstvisie, maar als het niet lukt dan zien we dan wel hoe we het vorm gaan geven. Hoewel ik het liefst gewoon een traditionele relatie (samenwonen, trouwen) zou willen, zijn er nog genoeg andere vormen mogelijk die we kunnen proberen. In het ergste geval blijft het zo, en dan is het ook goed.
Vroeger dacht ik daar wel anders over hoor, maar inmiddels ben ik daar wel overheen. Punt is, ik heb liever een relatie op deze manier dan wanneer het andersom zou zijn: iemand waarmee ik boodschappen kan doen en op vakantie kan gaan, maar niet écht mee kan praten. De intimiteit die we hier hebben is me meer waard, en als ik een dagje weg wil bel ik gewoon een vriendin.
Ik vergelijk die aspecten van ons leven meestal gewoon met een lange afstandsrelatie. We zien elkaar lang niet zo vaak als ik zou willen, maar het zit wel altijd goed. (Ook wat betreft seks, kwaliteit boven kwantiteit 😉)