Tweelingziel

Nescio Ik kende het begrip tweelingziel van Plato, en er is ook een interpretatie van het middeleeuwse verhaal Floris ende Blancefloer dat hierover gaat. Het is dus geen nieuw concept en voor mij ook absoluut niet raar als je het erover hebt.

Ik quote je hier even om de rest van dat topic niet te vervuilen, ik heb Floris ende Bancefloer opgezocht en het klinkt inderdaad wel echt als een tz-verhaal!
Maar ook in hedendaagse cultuur zie je het best veel hoor, oa The Notebook en Outlander zijn ook gebaseerd op tz-relaties.

Ik begrijp er helemaal niets van

Waarom is een relatie niet mogelijk als je gemaakt bent voor elkaar?

[verwijderd] het is ook enorm ingewikkeld hoor! Ik hou me hier al 9 jaar mee bezig en probeer het hier zo simpel mogelijk te houden, ondanks dat het nog steeds een flinke lap tekst is

Alles wordt uitvergroot. Al je angsten, onzekerheden etc. Je kijkt op een bepaalde manier rechtstreeks bij jezelf naar binnen, en dan ook vooral naar de kanten van jezelf die je moeilijk vind om te accepteren. Als je continu geconfronteerd wordt met alles wat je niet oké vind aan jezelf is dat best eng. Pas als je dat deel wel accepteert, kom je weer een stap dichterbij elkaar.
Het is alsof je in de spiegel kijkt en je hebt bijvoorbeeld een enorme hekel aan je neus (ik noem maar wat) en je doet daar niks aan, dan is die neus op een gegeven moment alles waar je op let. Iedere keer als je jezelf op een foto ziet, wordt je blik meteen getrokken naar die 'vreselijke' neus. Op een gegeven moment zie je de rest niet meer. Pas als je accepteert dat die neus gewoon bij jou hoort en daar niks mis mee is, kan je verder kijken en dus zien dat je een hele mooie mond of ogen hebt.
Een tweelingziel doet in principe dat, maar dan met al je (onbewuste) angsten en onzekerheden. En dat doet hij of zij niet eens expres. Je kan een doodnormaal gesprek hebben en er valt 1 lullig zinnetje verkeerd en de hel breekt uit. Een "Ik vind die zonnebril mooier dan die", kan op dat moment al opgevat worden als een "zie je nou, hij vind mijn neus lelijk en vind dat ik het moet verbergen met een grotere zonnebril." en als de angst maar diep genoeg zit kan dat gewoon uitgroeien dat je jezelf ervan gaat overtuigen dat hij je gaat verlaten om je 'lelijke' neus en liever een partner wil die wel een 'normale' neus heeft.
Dat slaat natuurlijk helemaal nergens op, maar omdat het zó diep gaat voel je je angsten en onzekerheden ook veel dieper.
En het wordt nou eenmaal lastig om een relatie te onderhouden wanneer je compleet in tranen uit barst en volledig verlatingsangst-achtige paniekaanvallen krijg om een zonnebril

Wij hebben dus echt moeten leren om onze angsten uit te spreken en daar aan te werken voordat ze opbouwen en uit de hand gaan lopen, maar dat heeft wel jaren geduurd voordat we dat onder de knie kregen.

Is het zo een beetje duidelijk?

[verwijderd] stuk duidelijker! Thx!
Heeft iedereen een tweelingziel?
En geloofden jullie al in tweelingzielen voordat jullie elkaar tegenkwamen?

Ik vind het echt super heftig klinken. Zo dat ik bijna blij ben dat ik dat niet heb , maar gewoon gewoon heb.

Voelt hij die wisseling ook in dynamiek? En is het niet heel eng, dat ja al jarenlang met iemand ergens naar toe werkt maar geen idee hebt wanneer dan het moment is dat je wel met elkaar boodschappen kan doen enz?

[verwijderd] ik had er nog nooit van gehoord voordat ik hem ontmoette, dus kan niet zeggen of ik er toen ook al in geloofde. Wel altijd het gevoel dat er 'iemand' ergens op de wereld (een woonplaats naast die van mij dus ) was die speciaal was, maar nooit in verdiept wat dat zou kunnen betekenen.

Ik geloof zeker dat iedereen een tweelingziel heeft, maar dat betekent niet dat iedereen hem of haar ook zal ontmoeten. Hij kan aan de andere kant van de wereld wonen, of vroeg zijn overleden, geboren in een andere cultuur.. Wij hebben het geluk dicht bij elkaar te wonen, maar de tweelingziel van een vriendin van mij woont ruim 1000 kilometer verderop.
Je hoort het wel steeds vaker dat koppels elkaar ontmoeten. Veel mensen zijn van mening dat dat komt door het hele New Age tijdperk-gedoe, maar ik sta daar wat nuchterder in. Door de ontwikkelingen in de technologie is het natuurlijk wel een stuk makkelijker geworden om in contact te komen met iemand die aan de andere kant van de wereld woont

[verwijderd] ja maar bij jullie toch anders dan bij andere mensen.. ik bedoel, ik leerde m'n man kennen, we spraken af, gingen uit eten, belde uren, en dan maak je samen al een soort beslissing na een jaar of 1,5 van hè, we gaan samenwonen en vanuit daar stap je steeds verder (of houd het op).

Jullie blijven bij het 'uren bellen' en Braga me dan af, als jullie daar helemaal uit zijn..

Dan moet je na al die jaren nog beginnen aan het wennen aan samenwonen, samen huishouden, samen sex enz. Dan begint het pas? Of niet?

Ik vind het heel ingewikkeld en snap er niks van, maar wel interessant.

Maar hoe is jullie relatie nu dan? Qua contact en elkaar zien. Zien jullie elkaar überhaupt (regelmatig)? En je geeft aan dat je dingen als samen boodschappen doen en een middagje weg niet gedaan hebt samen, vind je dat niet een beetje eng ofzo? Je wilt toch ook weten hoe zulke simpele dingen samen aanvoelt? Wat als dat niet goed zit straks?