Ik heb een heel goede jeugd gehad, op wat puberissues na.
Mijn vader werkt al eeuwen bij de politie en heeft zich daardoor altijd enigzins emotioneel afgesloten. Hij is meer van het helpen met praktische zaken, maar over gevoelens werd met hem niet gepraat. Inmiddels heeft hij hier erg veel vooruitgang in geboekt en gaat dat wat beter. De band met mijn vader is dan ook dieper geworden.
Mijn moeder komt uit een hele nare thuissituatie en heeft ook moeite met gevoelens tonen. Ze heeft het ons wel geprobeerd te leren en ze heeft altijd open voor ons gestaan. Maarja, monkey sees, monkey do.
Zowel mijn broer, mijn zus als ik zijn het erover eens dat wij gevoelens tonen en uitspreken pas later hebben geleerd.
Overigens lijk ik heel erg op mijn moeder en hebben wij een uitstekende band. We lijken soms wel telepathisch naar elkaar. We bellen elkaar regelmatig exact op hetzelfde moment. Mijn moeder is een echte vechter en doorzetter en mijn inspiratie. Als ik maar de helft van haar doorzettingsvermogen en karakter zou hebben, zou ik al blij zijn. ❤
In mijn pubertijd was de band met mijn ouders overigens een stuk minder goed. Pas toen ze mij los lieten en mij mijn eigen weg lieten gaan, ging het beter. Het duurde wel een paar jaar voor de band weer helemaal was hersteld.
Wij zijn overigens heel zelfstandig opgevoed. Soms iets te zelfstandig.
Op het moment is onze band gelijkwaardig. Natuurlijk blijven ze altijd mijn ouders, maar ik zit niet meer in de kind rol. We adviseren elkaar regelmatig en praten over diverse onderwerpen.
Mijn ouders zijn één de weinige mensen waarbij ik 100% mezelf kan zijn en elk facet van mezelf kan laten zien. We zien elkaar regelmatig. Ze passen regelmatig op, maar we komen geregeld bij elkaar over de vloer voor een bakkie. Ook gaan we vaak met elkaar op pad.
