Vulpen met name als ik ergens mee zat, verdrietig was of steun nodig had. Soms werkte haar manier van helpen niet voor mij. Als ik dan eerlijk aangaf wat ik nodig had (wel of geen advies, een knuffel, meer support) dan was/is haar eerste reactie om heel defensief te reageren.
Zij denkt dan meteen dat de manier waarop zij mij wilde helpen, helemaal verkeerd is. Ze wordt dan boos of verdrietig, en zegt dingen in de trant van: "ik kan het ook nooit goed doen, ik doe het altijd fout, ik heb gefaald en jullie houden vast niet van mij."
Vervolgens moet ik haar gaan troosten, zeggen dat ze het echt wel goed doet, dat ik het zo niet bedoelde, etc etc.
Vervolgens gaat het dus alleen over haar en haar onzekerheid en mijn verdriet of probleem waarvoor ik initieel bij haar kwam, wordt vergeten of weggezet.
Dus specifieke sporen: ik voel zelf niet de vrijheid/durf om zo maar tegen mijn ouders (en anderen) te zeggen dat ik van hen houd, omdat ik dat zelf ook niet echt meekreeg van hen.
En daarnaast ik ben ontzettend bang om om hulp te vragen of aan te geven dat iets niet goed gaat. Als ik dat namelijk wel doe, dan voelt het elke keer alsof de deur door die ander wordt dichtgesmeten, met name door mijn moeder.
Edit: ik kan zelf ook heel slecht tegen kritiek. Ik heb een sterk rechtvaardigheidsgevoel en als ik vind dat ik in mijn gelijk sta, zal ik dat wel proberen te halen.
Heeft de ander een punt, dan onderga ik die kritiek heel keurig om er vervolgens thuis van wakker te liggen en het constant te herhalen en analyseren.
