Ik zit nu in mijn derde miskraam.. het is een hele vroege (was pas 5.1 toen het begon), maar ik heb er zo de balen van... alle gevoelens van de eerste komen weer terug en dat wil ik niet!

Voor onze oudste zijn we 5 jaar bezig geweest, ziekenhuis in en uit, het lukte niet. Uiteindelijk met de 3de terugplaatsing na ICSI zwanger! helemaal blij en enthousiast, maar helaas ging dit mis met 6 weken. Ik baalde even, maar was ook opgelucht dat het wel een keer was gelukt. Helaas verliep de miskraam niet goed, er schoot een stukje weefsel in mijn buikholte en mijn lijf bleef geloven dat ik zwanger was. Na een hoop gedoe , was ik 3,5 maand later HCG vrij en konden we weer verder.

De volgende terugplaatsing bleef meteen plakken, onzeker maar enthousiast waren we! Met 7.3 weken hadden we een prachtige echo en we konden ons geluk niet op. Ik was moe, misselijk en zwanger. op en top gelukkig. Maar ik was ook ontzettend onzeker. Bij 9.5 hadden we weer een echo en helaas, ze zetten dat ding op mijn buik, man en ik keken elkaar aan en we wisten het meteen. Het hartje was gestopt. De grond zakte even onder onze voeten uit. Er volgde een curettage en een hoop ellende daarna.

Ik heb hard op mijn strepen gestaan om te onderzoeken wat er was, de tweede miskraam bleek te komen doordat mijn bloed toevoer niet goed was, ik bleek een zeldzame stollingsafwijking te hebben. Nu welkom in Nederland met iets zeldzaams: Ja dit kennen we niet, dus we doen er niks mee. Dat was de eerste reactie.

Naja, na een hele hoop gezoek en geleur wel een gynaecoloog gevonden die er iets mee wilde toen. Weer een terugplaatsing, zwanger en nu ging het goed. Dat werd mijn oudste. Dolgelukkig en de 'trauma's' van het traject zakte weg.

Op weg naar de tweede hadden we een nieuwe punctie nodig. Deze was zeer vervelend door te weinig verdoving, veel eicellen en moeilijk aan te prikken, maar alla. Verse lukte niet, maar daarna raak. Ik voelde me super goed en blij. Had wel veel bloedverlies, maar alles ging goed, de hele zwangerschap, tot de laatste dagen, ik voelde steeds minder leven en uiteindelijk ben ik met spoed ingeleid en had een vervelende nabevalling. Ik was ineens al die tientallen handen en gezichten die in mijn buik en vagina hadden gezeten spuugzat. Mijn lijf voelde niet meer van mij, maar van iedereen.
Grappend hadden mijn man en ik eerder in de zwangerschap geteld toen er een nieuwe verloskundige kwam, ik had al meer dan 34 gezichten gehad daaronder in al die jaren. De nieuwe verloskundige was 36 en de 2 gyns na de bevalling waren dus 36 en 37 en een dag later weer 2 nieuwe mensen voor een check..

Na een hoop gesprekken met o.a. de verloskundige (dat waren uiteindelijk de beste gesprekken) daarin tot rust gekomen. En na wat gesprekken met partner (de sex is toch wat meer gecompliceerd na al deze ervaringen) gaan we voor een derde. Ik kan het gepruts aan mijn lijf goed van me af zetten, tot de huidige miskraam. Het geeft weet zo een optater, weer gepruts in mijn lijf wat het niet doet , weer een stukje angst, dat onze droom toch niet uitkomt, enorm schuldgevoel, dat ik dit ook voel, en niet alleen maar puur geluk met wat ik wel heb (en daar ben ik wel echt heel gelukkig mee) maar toch weer die emoties bij wat er niet gelukt is.

Ik wordt gewoon zo moe van mezelf. Waarom kan ik niet gewoon normaal nuchter er in staan?! Ik ben die emoties zo zat. Ik wil mijn geluk wat ik heb gewoon altijd voelen en denken 'we zien wel hoe het loopt' en nu denk ik alleen maar.. ik wil zwanger zijn!

  • Toch6 hebben hierop gereageerd.

    Dikke knuffel 😘, helaas herkenbaar, dus hier nog hele grote twijfel of we voor een 3e willen gaan. Man wil heel graag, ik ben zelf huiverig.
    Hopelijk valt de nasleep mee 😘.

      1986Lynn ahh lastig is dat je! Ik wil echt zo graag (eigenlijk zo graag 4 kindjes.. maar dat klinkt echt als een brug te ver soms voor ons ☚ī¸). Maar erger me ook dat ik zo graag wil, alsof ik niet blij ben met onze 2 prachtige jongens (wat ik wel ben!)

      Waar ben je het meest huiverig voor?

        Honkeytonk

        Ons ideale beeld is ook 4 kinderen.
        Ik ben huiverig voor het traject en de impact op de jongens (nu ze ook groter worden en daar meer van mee krijgen) en als ik eenmaal wel zwanger ben is dat ook horror zeg maar 🙈 (van begin tot eind heeel misselijk en daarnaast heb ik steeds uitval, van niet zien, niet horen tot geen gevoel meer in armen of benen of tong oid) en dat in combi met de jongens vind ik rationeel dat het goed moet zijn zo, maar emotioneel denk ik; ach die 8 maanden (ze komen uit zichzelf vroeg en anders worden ze met 38 weken gehaald) is niets op hele leven met kindje. Ook zie ik erg op tegen de bevalling, maar daarvoor zal ik dan nog eerst emdr krijgen.

          Honkeytonk

          Ik snap dat je het zegt, maar dat staat er toch echt totaal los van. Je hebt de jongens dan nog net zoveel te geven, maar ook de hopelijk nog volgende kindjes.

          1986Lynn hoe oud zijn je jongen?.wat een heftige zwangerschappen heb je ook nog zeg. Jeetje! K snap dat je huiverig bent!

          Hier gelukkig vrij makkelijke zwangerschappen. Misselijk en spugen was bij beidde na 20 weken wel.kver en verder voelde ik e.goed.

          Ik zit een beetje meer in jou emotionele gedachtengang, wat maakt die paar maanden nu uit. Maar het blijft zo lastig.

          En vaak ook zo eenzaam traject. Voor de eerst begrepen of steunde mensen je nog wel, maar nu, eigenlijk helemaal niet meer, meer onbegrip.

          Hoewel.ik niet mag klagen, ik heb wel echt steun van onze families en van 1 vriendin.

          Honkeytonk ik was dolblij met maxi, maar wilde dolgraag een tweede en heb ontzettend veel verdriet gehad toen het leek alsof dat niet ging lukken. En was zielsgelukkig met de twee jongens, maar wist ook dat ik nog heel graag een derde wilde. Juist omdat ik ze zo fantastisch vind!

          Ik vind het niet meer dan logisch dat dit ontzettend veel pijn doet en een ontzettend angstig traject is. Kinderen krijgen is niet rationeel, dan zou niemand ze krijgen namelijk. Dus dat je nu vol emoties zit lijkt mij logisch en ook logischerwijs heel zwaar.

            Deels herkenbaar. Ik heb niet in een lange fase gezeten om zwanger te worden, sterker nog, dochter was 1e poging raak en meteen goede zwangerschap (met de baby dan) goede bevalling etc maar toen, we wilden voor 2e gaan. 4 miskramen, 1 met 5.5e week, 1 met 6.5e week, 1 met 9 weken en 1 met 12 weken. Hele ellende ook rondom de miskramen, zal de verhalen niet helemaal uit de doeken doen. En toen zwanger van m'n zoontje. Achteraf gezien zijn wij zelfs te snel gegaan, maar de wens was zo groot, het verdriet als het fout ging zo groot, en elke maand dat ik niet zwanger was deed zo intens pijn. Dus ja vooral dat laatste, de pijn nu omdat je gewoon alleen maar zwanger wil zijn, die herken ik. Knuffel!

              • [verwijderd]

              Sneeuwvlok En ook al heb ik 2 prachtige kinderen dat doet pijn.
              Soms heel veel, soms iets minder maar wel altijd pijn.

              Dit herken ik heel erg. Ik heb een dochter waar ik ontzettend veel van hou. Ik ben heel dankbaar dat ik haar moeder mag zijn. Maar ik denk niet dat het ooit geen pijn meer zal doen dat er na haar niet meer kinderen meer zijn gekomen.

              Ik vind het alleen maar logisch dat je zo verdrietig bent. Hoe blij je met je jongens bent zegt verder niets over het verlangen dat er nog steeds is om nog een kind te krijgen. Het verlangen om kinderen te krijgen gaat ontzettend diep. Tel daar de hormonale veranderingen van de zwangerschap en miskraam bij op... dat levert gewoon verdriet. Het feit dat je zo veel verdriet kunt voelen laat zien dat je nog heel veel liefde te geven hebt.

                Born2bme och jeetje, vier achter elkaar en ook zo ver. Dankjewel! Zit bij jullie nog een wens voor een derde?

                Sneeuwvlok sterkte jij ook. Wat een heftig verhaal heb je ook. Levensbedreigend ook, jemig. Snap heel goed dat je niet meer durft.