Ik zit nu in mijn derde miskraam.. het is een hele vroege (was pas 5.1 toen het begon), maar ik heb er zo de balen van... alle gevoelens van de eerste komen weer terug en dat wil ik niet!
Voor onze oudste zijn we 5 jaar bezig geweest, ziekenhuis in en uit, het lukte niet. Uiteindelijk met de 3de terugplaatsing na ICSI zwanger! helemaal blij en enthousiast, maar helaas ging dit mis met 6 weken. Ik baalde even, maar was ook opgelucht dat het wel een keer was gelukt. Helaas verliep de miskraam niet goed, er schoot een stukje weefsel in mijn buikholte en mijn lijf bleef geloven dat ik zwanger was. Na een hoop gedoe , was ik 3,5 maand later HCG vrij en konden we weer verder.
De volgende terugplaatsing bleef meteen plakken, onzeker maar enthousiast waren we! Met 7.3 weken hadden we een prachtige echo en we konden ons geluk niet op. Ik was moe, misselijk en zwanger. op en top gelukkig. Maar ik was ook ontzettend onzeker. Bij 9.5 hadden we weer een echo en helaas, ze zetten dat ding op mijn buik, man en ik keken elkaar aan en we wisten het meteen. Het hartje was gestopt. De grond zakte even onder onze voeten uit. Er volgde een curettage en een hoop ellende daarna.
Ik heb hard op mijn strepen gestaan om te onderzoeken wat er was, de tweede miskraam bleek te komen doordat mijn bloed toevoer niet goed was, ik bleek een zeldzame stollingsafwijking te hebben. Nu welkom in Nederland met iets zeldzaams: Ja dit kennen we niet, dus we doen er niks mee. Dat was de eerste reactie.
Naja, na een hele hoop gezoek en geleur wel een gynaecoloog gevonden die er iets mee wilde toen. Weer een terugplaatsing, zwanger en nu ging het goed. Dat werd mijn oudste. Dolgelukkig en de 'trauma's' van het traject zakte weg.
Op weg naar de tweede hadden we een nieuwe punctie nodig. Deze was zeer vervelend door te weinig verdoving, veel eicellen en moeilijk aan te prikken, maar alla. Verse lukte niet, maar daarna raak. Ik voelde me super goed en blij. Had wel veel bloedverlies, maar alles ging goed, de hele zwangerschap, tot de laatste dagen, ik voelde steeds minder leven en uiteindelijk ben ik met spoed ingeleid en had een vervelende nabevalling. Ik was ineens al die tientallen handen en gezichten die in mijn buik en vagina hadden gezeten spuugzat. Mijn lijf voelde niet meer van mij, maar van iedereen.
Grappend hadden mijn man en ik eerder in de zwangerschap geteld toen er een nieuwe verloskundige kwam, ik had al meer dan 34 gezichten gehad daaronder in al die jaren. De nieuwe verloskundige was 36 en de 2 gyns na de bevalling waren dus 36 en 37 en een dag later weer 2 nieuwe mensen voor een check..
Na een hoop gesprekken met o.a. de verloskundige (dat waren uiteindelijk de beste gesprekken) daarin tot rust gekomen. En na wat gesprekken met partner (de sex is toch wat meer gecompliceerd na al deze ervaringen) gaan we voor een derde. Ik kan het gepruts aan mijn lijf goed van me af zetten, tot de huidige miskraam. Het geeft weet zo een optater, weer gepruts in mijn lijf wat het niet doet , weer een stukje angst, dat onze droom toch niet uitkomt, enorm schuldgevoel, dat ik dit ook voel, en niet alleen maar puur geluk met wat ik wel heb (en daar ben ik wel echt heel gelukkig mee) maar toch weer die emoties bij wat er niet gelukt is.
Ik wordt gewoon zo moe van mezelf. Waarom kan ik niet gewoon normaal nuchter er in staan?! Ik ben die emoties zo zat. Ik wil mijn geluk wat ik heb gewoon altijd voelen en denken 'we zien wel hoe het loopt' en nu denk ik alleen maar.. ik wil zwanger zijn!
