M1980V Mijn dochter zit in groep 5 en haar spraak/taalfouten geven daar voor zover ik weet geen grote problemen. Ze weet ook wel hoe zinnen eigenlijk opgebouwd moeten worden. Wat wij doen als ze een zin foutief opbouwd, is dat we vragen: "hoe moet je die zin eigenlijk uitspreken?" En dan laten we het haar herhalen, maar dan dus goed. Als ze er dan even over nadenkt, weet ze hoe het hoort en zegt ze het goed. Wat zij bijvoorbeeld vaak fout doet, is de plaatsing van het woord "ofzo." Dat hoort aan het eind van de zin, maar zij plaatst het in een groepje bij het onderwerp en de persoonsvorm. Bijvoorbeeld: "Gaan we ofzo iets leuks doen vanmiddag?"
Ik zie soms wel als ze een enthousiast verhaal vertelt tegen klasgenootjes dat die niet begrijpen waar ze het over heeft. Vooral bij de kinderen die niet tot haar vriendinnengroepje horen zie ik dat die afhaken. (Haar beste vriendinnetjes snappen haar beter of vragen af en toe door.) Ze kijken mij soms een beetje vragend en half lachend aan. Het is gelukkig een leuke klas, met een goede sfeer, dus ze reageren dan niet vervelend tegen haar, maar het zorgt er dus wel voor dat het mijn dochter belemmert in het leggen van contact.
Wat ik nog steeds heel lastig vind aan jouw verhaal, is om in te schatten in hoeverre jouw zoon er zelf nou daadwerkelijk last van heeft en in hoeverre zijn ontwikkeling nou echt op zorgwekkende wijze afwijkt van een gezonde ontwikkeling. Hij is kinderlijker en heeft meer begeleiding nodig. Daar hóeft helemaal niks mis mee te zijn. Het ene kind heeft nu eenmaal meer begeleiding nodig dan het andere. Dat wil helemaal niet zeggen dat er iets "mis" is met het kind of zijn ontwikkeling. Er zijn zat kinderen van 7 die totaal nog niet zelfstandig zijn.
Dat zelfde geldt voor de rare uitspraken. Mijn dochter heeft ook regelmatig uitspraken die een gemiddeld kind echt niet zal maken, maar ze passen bij haar, bij hoe zij de dingen ziet en beleeft en vanuit de verbinding die ik met haar heb kan ik ze meestal dus toch plaatsen. Als ze zulke uitspraken doet voel ik me meestal juist vertederd. Ik voel dan echt een vlaag van liefde voor mijn speciale meisje en kan dan heel trots naar haar kijken. En regelmatig moet ik er ook gewoon om lachen. In het openbaar zie je vaak dat mensen het niet kunnen plaatsen en dan een beetje vragend naar mij kijken, maar door mijn reactie moeten ze dan vervolgens glimlachen en dat was het dan. Weet je, iedere ouder zal herkennen dat zijn kind in het openbaar soms dingen doet of zegt die genant zijn. Dit is dus ook weer iets wat je noemt, waarvan ik slecht kan inschatten in hoeverre het écht afwijkend is.
Datzelfde geldt trouwens ook voor het gamen. Heel veel kinderen kunnen opgaan in een game en heel veel kinderen vinden het moeilijk als iets niet lukt. Er zijn zat mensen die gamen die opgefokt raken tijdens het gamen. Een volwassene die opgefokt raakt zal dat op een gegeven moment relativeren en begrenzen door iets anders te gaan doen. Een kind kan dat lang niet altijd en moet dan even door zijn ouders uit de situatie gehaald worden.
Kortom: het is voor mij op afstand, zonder jullie te kennen of te zien, onmogelijk om "de ernst van de situatie" in te schatten. Ik ben wel benieuwd wat je hier voor input over krijgt uit je omgeving. Maakt je vrouw zich ook zoveel zorgen om hem? Denkt zij ook dat er iets aan de hand is, wat een (enigszins) afwijkende ontwikkeling veroorzaakt? En wat vinden familieleden en/of vrienden die hem goed kennen?
Edit: Als je hier eens objectieve input over wilt hebben, zou je eens kunnen gaan praten bij het cjg. Misschien kunnen zij bevestigen dat er echt sprake is van een afwijkende ontwikkeling, of kunnen ze juist geruststellen dat zijn ontwikkeling eigenlijk helemaal niet zo abnormaal is als jij denkt.
