Persoonlijke vragen

M1980V Ik baal ervan als ogenschijnlijke basale situaties uitdraaien op een deceptie. Dat we dat eigenlijk allemaal niet willen en dat ondanks dat er in de randvoorwaarden niet zoveel mist(financiën, huis, baan, gezondheid, etc.) de vanzelfsprekendheid die andere gezinnen hebben niet kunnen vinden.

Ik heb je hele verhaal twee keer gelezen, maar ik vraag me eerlijk gezegd nog steeds af wat het probleem nou eigenlijk is. Dat kan heel naar klinken, maar zo bedoel ik het zeker niet. Ik lees dat hij kinderlijker is dan het gemiddelde kind van zijn leeftijd, dat hij niet nachtzindelijk is en dat zijn spraakontwikkeling niet standaard verloopt. Maar wáár lopen jullie in het dagelijks leven nou eigenlijk tegenaan? Wat voor basale situaties lopen uit op een deceptie en hoe komt dat? Welke dingen die bij anderen vanzelfsprekend zijn kunnen jullie niet vanwege jullie zoon? Op basis van de drie dingen die je noemt kan ik dat namelijk niet bedenken.

Wat de nachtzindelijkheid betreft: dat zou natuurlijk deel uit kunnen maken van iets wat je zoon in zijn leven voor extra uitdagingen gaat zorgen, maar dat hoeft echt niet. Op deze leeftijd is het helemaal nog niet zorgwekkend als een kind niet nachtzindelijk is.

Wat het kinderlijk zijn betreft: ook dat is op zichzelf niet iets om je direct zorgen over te maken. Er is een spectrum waarbinnen kinderen zich ontwikkelen en de kinderen die het langst "kinderlijk" zijn, ontwikkelen zich op dat gebied misschien langzamer dan gemiddeld, maar is dat dan een probleem? Net als de nachtzindelijkheid kàn dit er natuurlijk op wijzen dat er "iets" is met je zoon, maar dat hóeft echt niet zo te zijn. Aangezien hij het sociaal wel goed doet in zijn klas en op speelafspraakjes, is het blijkbaar ook niet zo ernstig dat het echt abnormaal is of hij er zelf last van heeft. Dus wederom: waarom is dit zo'n probleem voor jou / het gezin?

Wat het spreken betreft: dat is wel echt opvallend. Heb je je wel eens verdiept in beelddenken? Redelijk wat hoogbegaafde mensen zijn beelddenkers. Zij denken niet in woorden, maar in plaatjes/structuren/beelden. Dat gaat veel sneller dan denken in woorden. Het nadeel is echter dat het vervolgens wel moeilijk is als je een verhaal moet vertellen. Je moet je namelijk niet alleen concentreren op de inhoud van je verhaal, maar moet daarnaast ook nog eens een vertaling maken van beelden naar woorden. Daarbij loop je in je hoofd steeds voor op het verhaal wat je aan het vertellen bent, omdat je denken in beelden veel sneller gaat dan het praten in woorden. Dit alles is voor veel beelddenkers moeilijk, waardoor veel beelddenkers (vooral als kind) taalfouten maken, of moeite hebben om uit hun woorden te komen. Ik zie dit ook bij mujn dochter. Zij is hoogbegaafd en een beelddenker. Ze is echter helemaal niet goed in verhalen vertellen. Sterker nog: voor vreemden zijn haar verhalen regelmatig onnavolgbaar en ook ik als moeder moet vaak echt moeite doen om haar hersenkronkels te volgen. Ook blijft zij bepaalde taalfouten maken. Dit alles terwijl dus uit onderzoek blijkt dat ze hoogbegaafd is en ze op school avi al uit is. (Ze is in december 8 geworden.) (Mijn dochter is trouwens ook veel kinderlijker dan gemiddeld.)

M1980V klinkt eerder als dyspraxie dan een tos, heb je daar al eens naar gekeken? En mag ik erom vragen waarom zoveel logopedie onderzoeken voor verschilde logopedisten in een relatief korte tijd?

Ysabella Misschien bekijk ik dit helemaal vanuit het verkeerde oogpunt, maar leg je niet te veel druk op hem? Er zijn 3 logopedisten die er naar gekeken hebben waarvan de 4e dat binnenkort ook gaat doen, wat gaan jullie beslissen mocht hij of zij ook zeggen dat er ‘niks’ aan de hand is? Op school doet hij het goed, zien hun het zelfde als jullie of maken hun zich geen zorgen?

Hier ben ik t wel een beetje mee eens. Maar ik blijf wel een voorstander van vertrouwen op je moedergevoel. Ik ben met ons overleden meisje wel vaker weggezet als overbezorgd omdat bepaalde problemen niet zichtbaar zijn in een spreekkamertje bij de arts. Dus ook voorzichtig geworden in te snelle oordelen...

[verwijderd] Ik ben benieuwd of M1980V hier zelf iets van herkent? (het beelddenken en moeite hebben om een begrijpelijk verhaal te vertellen)
Ik heb de openingspost diverse malen proberen te lezen maar ik kan er geen touw aan vastknopen. Het wordt mij niet goed duidelijk wat het probleem nu precies is, kun je (M1980V dus) nog eens proberen om dit kort en krachtig te verwoorden?

M1980V Mijn dochter zit in groep 5 en haar spraak/taalfouten geven daar voor zover ik weet geen grote problemen. Ze weet ook wel hoe zinnen eigenlijk opgebouwd moeten worden. Wat wij doen als ze een zin foutief opbouwd, is dat we vragen: "hoe moet je die zin eigenlijk uitspreken?" En dan laten we het haar herhalen, maar dan dus goed. Als ze er dan even over nadenkt, weet ze hoe het hoort en zegt ze het goed. Wat zij bijvoorbeeld vaak fout doet, is de plaatsing van het woord "ofzo." Dat hoort aan het eind van de zin, maar zij plaatst het in een groepje bij het onderwerp en de persoonsvorm. Bijvoorbeeld: "Gaan we ofzo iets leuks doen vanmiddag?"

Ik zie soms wel als ze een enthousiast verhaal vertelt tegen klasgenootjes dat die niet begrijpen waar ze het over heeft. Vooral bij de kinderen die niet tot haar vriendinnengroepje horen zie ik dat die afhaken. (Haar beste vriendinnetjes snappen haar beter of vragen af en toe door.) Ze kijken mij soms een beetje vragend en half lachend aan. Het is gelukkig een leuke klas, met een goede sfeer, dus ze reageren dan niet vervelend tegen haar, maar het zorgt er dus wel voor dat het mijn dochter belemmert in het leggen van contact.

Wat ik nog steeds heel lastig vind aan jouw verhaal, is om in te schatten in hoeverre jouw zoon er zelf nou daadwerkelijk last van heeft en in hoeverre zijn ontwikkeling nou echt op zorgwekkende wijze afwijkt van een gezonde ontwikkeling. Hij is kinderlijker en heeft meer begeleiding nodig. Daar hóeft helemaal niks mis mee te zijn. Het ene kind heeft nu eenmaal meer begeleiding nodig dan het andere. Dat wil helemaal niet zeggen dat er iets "mis" is met het kind of zijn ontwikkeling. Er zijn zat kinderen van 7 die totaal nog niet zelfstandig zijn.

Dat zelfde geldt voor de rare uitspraken. Mijn dochter heeft ook regelmatig uitspraken die een gemiddeld kind echt niet zal maken, maar ze passen bij haar, bij hoe zij de dingen ziet en beleeft en vanuit de verbinding die ik met haar heb kan ik ze meestal dus toch plaatsen. Als ze zulke uitspraken doet voel ik me meestal juist vertederd. Ik voel dan echt een vlaag van liefde voor mijn speciale meisje en kan dan heel trots naar haar kijken. En regelmatig moet ik er ook gewoon om lachen. In het openbaar zie je vaak dat mensen het niet kunnen plaatsen en dan een beetje vragend naar mij kijken, maar door mijn reactie moeten ze dan vervolgens glimlachen en dat was het dan. Weet je, iedere ouder zal herkennen dat zijn kind in het openbaar soms dingen doet of zegt die genant zijn. Dit is dus ook weer iets wat je noemt, waarvan ik slecht kan inschatten in hoeverre het écht afwijkend is.

Datzelfde geldt trouwens ook voor het gamen. Heel veel kinderen kunnen opgaan in een game en heel veel kinderen vinden het moeilijk als iets niet lukt. Er zijn zat mensen die gamen die opgefokt raken tijdens het gamen. Een volwassene die opgefokt raakt zal dat op een gegeven moment relativeren en begrenzen door iets anders te gaan doen. Een kind kan dat lang niet altijd en moet dan even door zijn ouders uit de situatie gehaald worden.

Kortom: het is voor mij op afstand, zonder jullie te kennen of te zien, onmogelijk om "de ernst van de situatie" in te schatten. Ik ben wel benieuwd wat je hier voor input over krijgt uit je omgeving. Maakt je vrouw zich ook zoveel zorgen om hem? Denkt zij ook dat er iets aan de hand is, wat een (enigszins) afwijkende ontwikkeling veroorzaakt? En wat vinden familieleden en/of vrienden die hem goed kennen?

Edit: Als je hier eens objectieve input over wilt hebben, zou je eens kunnen gaan praten bij het cjg. Misschien kunnen zij bevestigen dat er echt sprake is van een afwijkende ontwikkeling, of kunnen ze juist geruststellen dat zijn ontwikkeling eigenlijk helemaal niet zo abnormaal is als jij denkt.