Bedankt voor je reactie 🙂
[verwijderd] Voel jij je gehoord door het zkh rondom de wensen en mogelijkheden van de bevalling?
Ja, tot nu toe wel. Ik ben ook wel erg vaardig geworden in gesprekken voeren met artsen etc, en ik heb ook aangegeven dat ik best een trauma heb van de zorg. Het heeft 19 jaar geduurd voordat ik een diagnose kreeg (en die verklaart nog niet alles) en tot die tijd "zit het in je hoofd". Mijn kindertijd was een cirkel van onderzoeken, daar kwam niks uit, werd naar de fysio gestuurd, die ging dan aan de slag met mooie verhalen van spieropbouw dan komt wel goed, ik ging niet vooruit dus de fysio zei dat we beter terug naar het ziekenhuis konden. En dan waren we het vaak een periode zat, en dan liep ik weer tegen dingen aan en gingen we toch weer naar het ziekenhuis.
Ik denk ook wel dat ze in ziekenhuizen beter zijn geworden in communiceren, gemiddeld genomen.
Van de gynaecoloog heb ik wetenschappelijke artikelen gehad, waardoor ik mezelf in kan lezen en samen met hun een beslissing kan maken. Merk ook dat ze mijn opleiding meenemen in hoe ze de gesprekken voeren, merkte ik bij man ook en dat vind ik wel fijn.
(Ik heb moleculaire levenswetenschappen gestudeerd, niet echt een medische opleiding maar zat wel veel medisch in)
Heb jij nu fijne artsen/therapeuten? Ik heb voor mijzelf alleen nog een fysiotherapeut, en nu dus een ergo, verder ben ik met alle artsen gestopt.
Mijn gewrichtspijnen zijn zeker ook weersgevoelig, vooral kou maar ook extreme warmte trek ik slecht. De klachten zijn erg vergelijkbaar met reuma, alleen heb ik geen ontstekingen maar over-flexibele gewrichten. Heb jij medicatie die werkt? Ik heb begrepen dat voor veel vormen van reuma medicatie bestaat, maar de bijwerkingen zijn soms minstens zo erg.
Dat pijn een andere betekenis krijgt is denk ik heel gezond, in normale omstandigheden geldt pijn=sip=zorgen dat je het oplost. Maar als pijn zo'n dagelijks ding is, zorgt de negatieve associatie uiteindelijk voor depressie. Vroeger was mijn coping-mechanisme vooral "in mn hoofd" zitten en weinig voelen, en dat zorgde dat ik weer helemaal niet goed zorgde voor mn lijf.
Maar die balans vinden blijft lastig vind ik.
Ik vind het knap dat het je lukt om zo los te laten wat mensen denken. Het is ook gewoon hun onwetendheid, en in mn hoofd kan ik dat prima rationaliseren en bedenken dat het voor mij geen reet uit moet maken wat mensen er van denken, maar mijn gevoel gaat daar nog niet helemaal in mee..
Ik herken ook het lekker mn ding doen en later boeten, vooral vroeger leefde ik veel zo. Nachtje dansen (alcohol helpt natuurlijk ook) en dan de hele week prut, maar ik vond het een prima systeem. Tot je ouder word en die boete steeds lastiger te combineren is met alles wat je moet en wilt in een week. Kan me ook niet herinneren wanneer ik voor het laatst gedanst hebt, en ik hou zo van dansen..
