Ik ben Kadootje en ik ben een chronisch pijnpatiënt. Alsof je in AA meeting zit en een rondje voorstellen doet.
Ik heb al ruim 10 jaar 24/7 pijn.
Je ziet niets aan me. En er is ook niets meer aan te doen. Ik moet ermee leren leven. Ik ben een whiplash patiënt.
Mijn wereldje werd erg klein, te vaak afspraken moeten afzeggen omdat je een slechte dag hebt.
Ook bewust dingen laten, omdat je weet dat het de napijn niet waard is. Totale onbegrip van collega’s, want ze zien niets aan me.
Na 2 jaar tobben qua specialisten, fysiotherapeut, psycholoog enz werd ik dus gedeeltelijk afgekeurd.
En ben ik een paar maanden enkele dagen in de week naar een pijnkliniek gegaan.
Vandaar ik nu zeg: ik ben kadootje en een chronisch pijnpatiënt. Wat heb ik daar geleerd: Nou vooral loslaten. (Ik ben een enorme controlefreak) Ze hebben echt erin gestampt: Vergaat de wereld als je het NU niet doet? nee, dan kan het ook later.
Op een ander forum hadden we het verplicht binnenblijven. Niet meer doen wat je normaal kon gaan doen. Ivm Corona maatregelen.
Eigenlijk is dat hetzelfde met de chronisch zieken.
Ik kon ook mijn favoriete sport niet meer doen, feestjes kon niet meer, uitgaan helaas, een dagje shoppen, pretpark enz. Met een klein verschil: voor ons zijn die maatregelen definitief.
Corona virus is niet zichtbaar, pas als de symptomen heftig zijn wordt het zichtbaar. (In ons geval, dat we plat in bed liggen, omdat het teveel wordt)
Ik heb geleerd van de pijnkliniek, wat is echt belangrijk. (Dat is voor het gezin) Rest is bijzaak.
Zorg dat je in balans blijft, en geniet vd kleine dingen. Kijk wat je kan, en zoek naar oplossingen voor wat je niet meer kan. En durf ook om hulp te vragen. (Al lukt dat laatste een stuk minder)
