Sevenof9 ik ben hem vergeten in het geheel. Ik zat zo in mijn eigen neerslachtigheid, in mijn eigen soort van depressie misschien wel, waardoor ik geen oog voor hem had.
De dingen waarvan ik dacht dat ik het goed deed bleken juist het averechtse effect te hebben. Bijvoorbeeld de verzorging voor de kinderen. Als vanzelfsprekend neem ik dat vrijwel volledig op mij. Ik vind niet dat ik dat van hem mag vragen, het is namelijk ook nog eens onderdeel van zijn werk om voor kinderen te zorgen en daardoor wilde ik hem hier ontzien. Maar dat gaf hem het gevoel dat hij hier geen onderdeel van was. Maargoed, toen hij ziek was, was ik er voor hem. En voordat ik zwanger was was ik er echt altijd voor hem. Als hij mij nodig had kon hij bij mij terecht. Helaas lukte dit mij niet meer vanaf dat ik zo in mijn eigen ellende zat. Ik zag hem niet...
