Ik wilde eerst geen topic openen want ik weet dat mijn ex (wat een kut woord nu... En dus niet de vader van mijn eerste 2 kinderen) mee kan lezen. Hij weet dat ik hier actief ben. Maar ik doe het toch want ik wil van me af schrijven.
Het ging al een tijdje niet goed tussen vriend en mij. We hadden hele fijne momenten maar ook heel veel gezeik. Deels veroorzaakt door mijn hormonen van de zwangerschap maar ook deels door andere dingen. Acht jaar lang kenden wij elkaar, hij werd mijn beste vriend en uiteindelijk kwamen we samen. Hij heeft mij zelfs ten huwelijk gevraagd en ik ben (ongepland) zwanger van hem. Maar nu hebben we, heeft hij, er een punt achter gezet. Hij kon niet meer. En het klopt, hij stak heel veel moeite in onze relatie. Ik probeerde dat op mijn beurt ook maar had vaak het gevoel nooit goed genoeg te zijn. Daarnaast stootte ik hem ook veel van mij af omdat ik het lastig vond om te gaan met zijn goede intenties. Die waren oprecht goed maar voor mij niet altijd goed. Ook had ik het gevoel heel vaak tussen hem en mijn ex in te zitten. Hij had een duidelijke mening rondom de omgang met de kinderen en vond dat ik daarin voor hem moest kiezen. Maar dat kon ik niet want dan zouden mijn kinderen nog maar amper hun vader zien. En oké, hun vader is echt geen goede vader, maar ik zal wel met hem te maken blijven hebben. Nouja, nu is het dus echt klaar.
Hij heeft mij gevraagd niet meer in zijn leven te zijn en heeft mij geblokkeerd op WhatsApp. Dat respecteer ik, het enige wat ik voor hem wil is dat hij gelukkig is. Maar ik vind het wel ontzettend klote dat het ons niet gelukt is.
En dan nog de zwangerschap. Ik heb gezegd dat ik, mede vanwege mijn situatie met mijn dochter, de zwangerschap alleen wil uitdragen als we echt samen zijn. In een relatie dus. Hij zou graag co ouderschap willen. Maar dan nog moet ik dus een zwangerschap in m'n eentje doen. En heb ik de helft van de tijd de zorg voor 3 kinderen in m'n eentje. Dat wil ik niet, ik denk ook niet dat ik dat aankan en daarbij denk ik dat ik mijn kinderen dan tekort doe. Alledrie in dit geval. Want elk kind verdient het om in een liefdevolle omgeving ter wereld te komen, het liefst in een compleet gezin.
Dit houdt dus in dat ik alsnog de zwangerschap ga laten afbreken. Ik ben heel bang voor de gevolgen hiervan, vooral voor hoe ik mij daarna geestelijk ga voelen. Ik ben bang dat ik het niet aan kan. Maar de andere kant kan ik ook niet aan.
