Dat begrijp ik heel goed. Ik vind dit zelf ook nog steeds heel moeilijk en het zal voor hem nog veel lastiger zijn. Ik heb onze eerste vakanties ook heel veel gehuild. Onze laatste vakantie in januari was wat dat betreft nog het beste. Ik heb mij er toch min of meer wat bij neergelegd dat ik maar beperkt actief kan zijn en elke middag braaf op bed gelegen. Ik ben maar 1x heel verdrietig geweest, omdat we met zijn allen uit eten gingen en ik niet mee kon, omdat ik al overprikkeld was. Verder was het wel oké
(volledig accepteren zal ik het waarschijnlijk nooit doen - ik word zwaar pissig als mensen die hier zelf niet mee te maken, roepen dat ik het moet accepteren - lekker makkelijk kletsen vanaf de zijlijn - echt pleur op 🙄).
Je wilt juist op vakantie van alles doen en veel kan niet. Ik vind het onwijs confronterend dat je ook op vakantie zo beperkt wordt en alles moet plannen en uitzoeken. De spontaniteit is er ook gewoon wat af. Thuis in de dagelijkse sleur is dat denk ik makkelijker te accepteren en ik kan mij voorstellen dat dit voor hem niet anders is. Hij wordt veel meer beperkt dan ik, voor hem is het nog veel meer confronterend en volgens mij was hij ook al wel een actieve man, die graag met iedereen kletste toch?
