Zo ik heb een brief geschreven aan mezelf. Het is een lange brief, maar vind het toch wel fijn om te delen. Het traject is nu echt afgesloten en dat voelt echt heel erg gek en raar. Nu moet ik het echt zelf gaan doen, maar de brief helpt me daar zeker weten bij.
Lieve Marshmallow,
Wow wat bij jij veranderd in de afgelopen maanden. Je bent rustiger geworden, veel bewuster van jezelf en wat je doet en je hebt jezelf echt veel beter leren kennen. Je bent een andere M. dan in augustus vorig jaar. In augustus kwam de harde klap, je had geen ziekte van Bechterew. Een ziekte waarvan je dacht dat je die al 10 jaar lang had. Al pijn vanaf je 16e, pijn die zich langzaamaan had uitgebreid naar je hele lichaam. Na een maand ging je naar de huisarts, zij gaf aan dat ze je alleen nog maar kon doorverwijzen naar een revalidatie kliniek voor chronische pijn. Hoe kon een revalidatie kliniek mij nou weer helpen bij het verhelpen van pijn? Maar goed je was best wel wanhopig en wilde elke kans aangrijpen, dus ook deze kans!
Je hebt zoveel geleerd over wat pijn nou eigenlijk is, wat het verschil is tussen chronische en acute pijn. Hoe het werkt in je hersenen, dat de pijn letterlijk tussen je oren zit, maar dat de pijn er wel daadwerkelijk is. Je hebt geleerd hoe belangrijk het is om geen piek/dal belasting meer te hebben gedurende de dag/week. Hoe je kunt zorgen voor een goede balans, door ontspanningsmomenten, energie gevende activiteiten en beweging te plannen. Zodat je niet meer om 21 uur 's avonds kapot bent, maar gewoon om 22 uur naar bed kunt gaan. Zelfs als je weet dat de volgende dag wel eens vroeg kan beginnen doordat E. vroeg wakker wordt. Je komt namelijk de dag prima door tot 22 uur zelfs op maar 6 uur slaap, als je hem maar goed indeelt. En als je ergens goed in bent is het wel plannen. Dus als het wat minder gaat, maak dan een planning en probeer je daar aan te houden. En belangrijk om te weten, als het niet lukt dan lukt het niet. Dat is niet erg, je faalt dan niet meteen!
Ook heb je geleerd dat de pijn eigenlijk door spanningen in je leven komt. Dat de pijn erger wordt als je ergens gespannen van bent of gespannen wordt. Dat kan een gesprek zijn met een teamleider of een drukke dag met de kinderen of op het werk. Wat dan helpt als je weer eens pijn hebt zijn geruststellende gedachten:
de pijn is tijdelijk
de pijn is erger geweest dan dat het nu is
de pijn is kut, maar het gaat echt weer over
morgen is er weer een nieuwe dag
Wat ook zeker helpt als je pijn hebt is om actief te zijn, dus ga niet liggen op bed, ook al is dat nog zo verleidelijk. Maar wees actief, ga even wandelen of hardlopen. Ga gewoon schoonmaken of de boodschappen doen. Doe gewoon je ding.
Ik ben verder zo trots op je, je hebt zoveel bereikt in die paar maanden tijd. Ook al zegt je innerlijke criticus nu tegen jezelf dat het helemaal niet zo is. Je hebt immers nog steeds pijn! En ja dat is zo je hebt nog steeds pijn, maar je hebt je 100% ingezet om te willen veranderen, je vindt het zelfs leuk om te sporten nu. Om naar de sportschool te gaan, wie had dat ooit gedacht? Ik zeker niet.
Je vond (en vind af en toe nog steeds) jezelf altijd een slechte moeder, want je wordt zo snel boos op de kinderen, doet NOOIT leuke dingen met ze enz enz enz. Ook dat heb je aangepakt, vooral nu in de corona crisis tijd. Je knutselt meer met T. , probeert elke dag even lekker te wandelen en hebt een goed schema voor jezelf en ook hun ingeplant. Zodat voor jezelf en ook voor T. en E. duidelijk is hoe de dag eruit ziet. Je merkt hierin al verschil, dus ga vooral zo door!
Wat ik je wil meegeven voor de tijd die er nu aankomt is dat je terugvallen gaat krijgen, maar dat is niet erg, je bent ook maar een mens en niemand is perfect. Ook al zou jij graag perfect willen zijn. Probeer echt om meer los te laten, ga je angst aan. Je weet nu wat je moet doen, als je aan het doemdenken bent. Als je denkt 'ik ga nooit leven zonder pijn', 'mijn kinderen vinden mij stom', 'ze willen liever bij hun vader zijn', 'hij doet veel leukere dingen met ze' , 'ik vergeet steeds hun tanden te poetsen', 'ik ben een slechte moeder' enz enz. Dat is je innerlijke criticus en zij heeft GEEN gelijk. Je bent een hartstikke leuke moeder voor T. en E. Ze hebben het ook andersom en willen wel eens liever bij jou zijn dan bij hun vader. Jij doet ook leuke dingen met ze! Het is niet erg als je eens een keer hun tanden vergeet te poetsen, dat maakt je niet meteen een slechte moeder, je bent ook gewoon echt GEEN slechte moeder. Je innerlijke criticus mag er best zijn, maar ze heeft echt NOOIT gelijk. Lach er maar gewoon om en denk 'oke daar heb je haar weer'.
Qua angst, bedenk eens wat de kans is dat je een leuke man tegenkomt in de supermarkt bij het melkschap. Die kans is echt nihil, iets wat alleen in films gebeurd. Niet in het echte leven. De kans dat je wordt overvallen of wordt aangevallen 's avonds laat is net zo klein. (terwijl ik dit typ geloof ik dit dus echt niet en voel ik me angstig worden).
M. ik houd heel van je, you can do this!
Kus
