Ik ben donor.
Wil wil begraven worden. Verder ben ik het eens met @Sevenof9 dat de uitvaart vooral voor de nabestaanden is, voor hun rouwproces. Mijn man zegt zelfs altijd: "wat mij betref gooi je me in de kliko, dat ben ik dan toch niet meer." Waar ik wel echt invloed op wil uitoefenen is op welke begraafplaats ik word begraven, wat voor grafsteen er op komt en wat er voor tekst op de grafsteen moet komen te staan. Mijn man en ik maken wel eens wandelingen op begraafplaatsen en dan kijken we ook vaak naar grafstenen, naar wat we wel en niet mooi vinden.
Als ik nu al zou komen te overlijden, zou ik het wel wat vinden als mijn nabestaanden mijn koor inhuren om een aantal mooie liederen te zingen tijdens de rouwdienst. Verder heb ik niet nagedacht over de invulling van de rouwdienst, en wat voor hapjes/drankjes na de begrafenis.
Ik vind die huidige trend dat mensen er een soort van feestje van willen maken om iemands leven te vieren, met wijn, bier en bittergarnituur, eerlijk gezegd niet helemaal goed voelen. Het voelt voor mij dan alsof je anderen verplicht om blij te zijn, terwijl dat op dat moment misschien helemaal niet overeenkomt met hoe ze zich voelen. Ik zie dat een beetje als weer een symptoom dat we in onze westerse maatschappij niet meer om kunnen gaan met lijden en verdriet, van ons geloof in de maakbaarheid van het leven. We willen niet stilstaan bij wat moeilijk, verdrietig en pijnlijk is, maar slechts bij alles wat mooi en leuk is, daar leggen we de focus op. En natuurlijk kan het mooi zijn om iemands leven te vieren, maar het feit dat je hem op dat moment gaat begraven/cremeren en de rest van je leven moet missen, is niet leuk en mooi, maar moeilijk, verdrietig en pijnlijk.
