Ik kan me wel voorstellen dat je er een aversie tegen hebt hoor. Ik hou zelf best van een potje minecraft of the Sims, maar je kunt mij altijd aanspreken tussendoor. Ik kan mijn laptop elk moment dichtklappen en iets anders gaan doen.
Maar ik heb ook wel eens een relatie gehad met een "echte gamer" en ik vond dat vreselijk. Altijd maar op het grote scherm in de huiskamer de meest gewelddadige spellen, of allerlei shit met zombies en gore (harde) geluiden. Vloeken als hij een level niet kon halen of 'af' was. Hij mocht niet uit zijn concentratie gehaald worden dus ik kon hem niet aanspreken (of ik werd met regelmaat straal genegeerd). Hij begon te miepen als er iemand voor het scherm langs liep. Ook moest er elke keer voor 100+ euro de nieuwe versie van het nieuwste spel gehaald worden terwijl hij voor de rest nergens geld voor had, bleghhhhh....
Ik weet niet wat voor soort gamer jouw partner is en welke spellen hij gaat spelen. En of je afspraken met hem kan maken over het e.e.a.? Bijvoorbeeld, als jouw kind mee wil spelen, kan dat dan? Als jij of je kind aandacht wil, kan hij zijn spel dan pauzeren of uitzetten? Wat voor spellen komen er op het grote scherm in de huiskamer, is dat inderdaad een schattig boerderijtje of gaat hij first person shooters zitten spelen waar die kleine man bij is? Met of zonder headset? Dat soort dingen kunnen wat mij betreft enorm veel uitmaken.
