Zo, goedemorgen. Wakker geworden met flinke hoofdpijn, dat is natuurlijk wel logisch.
Toen hij gisterenavond hier was zag hij al gelijk aan mij dat ik het niet kon, dat ik de zwangerschap wilde beëindigen. Hij was boos, verdrietig, allerlei emoties. Maar hij begreep wel waar ik vandaan kwam. Toch bleef hij hier en stuurde ik hem ook niet weg. We hebben veel gepraat over mijn gevoel maar ook over dat van hem. Uiteindelijk werd het weer gezellig, het was heel fijn en zelfs alsof het zo hoort te zijn. Mijn dochter kwam ook nog beneden, hij heeft nog even met haar zitten kletsen en hij was zo trots op haar om hoe ze is. Dat was aan alles te zien. Tsja dat deed mij natuurlijk ook wel weer wat.
Ik weet dat ik het met hem zou kunnen want ik weet wat wij aan elkaar hebben. Maar wel met de nadruk op met hem. Want alleen kan en wil ik dit niet.
Gisteren was het voor mezelf heel duidelijk nadat ik alles opgeschreven had. Maar nu niet meer.
Ik begrijp de reacties over dat ik zijn gevoelens wel mee moet nemen in mijn beslissing. Het punt is dat ik weet dat hij kapot gaat aan een abortus. Dit doet nu al zoveel met hem. Hij heeft er elke dag om moeten huilen. Tijdens onze gesprekken heeft hij regelmatig de tranen in zijn ogen staan. Een kind zet zijn leven op zijn kop, hij moet een compleet ander leven aan gaan maar hij twijfelt er geen seconde over.
Als ik de abortus doorzet dan zal ik dat de rest van mijn leven bij me dragen en daar zal ik het zonder twijfel heel moeilijk mee hebben. Maar het mezelf kwalijk nemen verwacht ik niet. Want ik ben wel overtuigd van wat velen hier al zeggen: er is geen goed of fout in dit verhaal. Wat ik ook zal kiezen het zal op dat moment de juiste keuze zijn. Maar wat die keuze nou gaat zijn..
Hij wil trouwens mee naar de kliniek, hij wil er tot het laatste moment bij zijn. Dat is ook oké voor mij. Ik denk niet dat ik iemand kan vinden die hier neutraal in staat.
