Trees, @Bloem en @Nescio ik raakte 2,5 jaar geleden mijn baan kwijt tijdens een reorganisatie. Ik heb je nog niet vaak zo beroerd en gefaald gevoeld als toen. Ik heb nachten wakker op de bank gezeten, mee afvragend of ik nou een slechte medewerker was. Of het persoonlijk was. Of mijn identiteit nu echt alleen bestond uit 'moeder' en 'vrouw'. Of ik ooit weer aan een leuke baan zou komen. En hoe dan? En wat als ik daar ook zou falen? En we gingen verhuizen, wat nou als we ons nieuwe huis niet meer konden betalen?
Nou ja, dat viel uiteindelijk gelukkig allemaal mee, maar het heeft me vier maanden gekost*. Dat was financieel niet erg, ik kreeg nog salaris van mijn oude werkgever (en een leuke oprotpremie), maar ik heb me er echt zo beroerd om gevoeld.
En mijn nieuwe baan was het eerste jaar zo ontzettend wennen. Maar toen moest ik door, want mijn man zat op dat moment lastig qua werk. Intussen heb ik er mijn draai helemaal gevonden en zou ik ook niet meer terug willen.
Maar dat gevoel van 'ik ben echt iets goeds kwijt geraakt' heeft zeker een jaar geduurd. Het rouwproces en alles wat daarbij hoort (gecombineerd met een verhuizing, echt geen aanrader). Dat proces moet je gewoon tijd geven, het lukt niet echt op een andere manier. Maar je komt er echt wel. Met een nieuwe invulling, een nieuw doel of functie. En het is een kuttijd zo lang je daar in zit...
- Tot ik mezelf weer als mezelf kon presenteren tijdens een sollicitatiegesprek. Het rouwen om wat was duurde uiteindelijk dus wel een jaar.
