Zonnebloem komt door de adhd medicatie, haha
Er is een heel groot stuk frustratie bij me weg daardoor. Ik kan eindelijk nadenken en ik krijg eindelijk uit mijn hoofd wat erin zit. Ik kan voor mijn gevoel eindelijk zijn wie ik ben. Wie ik nu hier ben, dat ben ik. Wie ik eerder was niet.
Ik was vrijwel altijd prikkelbaar en gefrustreerd want mijn emmer zat altijd vol. Perfectionistisch, koppig, soms bewust kortzichtig omdat ik geen controle kon krijgen. Snel op de kast want ik was ongelukkig met mezelf. Ik voelde me gefaald op alle fronten. Daar word een mens niet gelukkiger van.
Vlak voor ik hier wegging zat ik tegen een burn out. Ik kon het allemaal niet meer aan gewoon. Zat mezelf compleet in de weg maar kon niet veranderen.
Hoofdoorzaak was de adhd, weet ik nu.
In dat jaar veel gezocht naar mezelf binnen de adhd want ik had een vermoeden dat daar de sleutel lag voor al mijn shit (de faalangst oa. en een groot stuk boosheid naar mijzelf)
Ik heb veel geleerd over adhd, maar op een andere manier dan hoe je het voorgeschoteld krijgt bij de psycho-educatie. Ik heb het leren zien als onderdeel van wie ik ben.
Ik heb mezelf toen pas open kunnen zetten om de adhd te accepteren. Het is niet meer een stoornis; een obstakel dat mij weerhoudt om te zijn wie ik ben. Het ís wie ik ben. Mijn hele brein is adhd, niet alleen het stukje wat de DSM beschrijft als stoornis. Het heeft mijn denken en zelfbeeld compleet veranderd.
En toen in de zomer begonnen met medicatie. Dat was de kers op de taart 😁
Ik kan eindelijk zijn wie ik ben en dat is gewoon echt heerlijk. Ik word zelfverzekerder. Ik kan me openstellen want ik voel niet meer gefaald. Ik heb het idee dat ik kan groeien nu, kan leren. Ik ben hard bezig met mijn faalangst ook. Dat lukt me nu eindelijk want ik heb zelfvertrouwen.
Adhd is niet meer een excuus voor mij; een zwakte, een stoornis. Eentje die ik moet maskeren. Kijk, het is dikke kut met peren hoor, don’t get me wrong 😆 maar ik kan er ook om lachen nu. Doordat ik het heb geaccepteerd kan ik het gewoon zijn zonder emotie. Ik gebruik ik het ook gewoon in het dagelijks leven in gesprekken. In eerste plaats voor mijzelf om het te normaliseren, maar ook om het in mijn omgeving te normaliseren dat adhd niet ‘ik ben vergeten de deur op slot te doen en ik draag 2 verschillende sokken’ maar dat gewoon mijn neurotype is. Ik ben daardoor spontaan, geïnteresseerd, gevoelig, een denker. Maar ook chaotisch, en soms overgevoelig, ongefilterd en prikkelbaar door de adhd. (Mijn berichten zijn ook altijd veel te lang .. 🤓 )
En ondanks medicatie ben ik toch nog vaak on or off. En dat is gewoon iets waar ik ook mee wil leren leven ipv ervaren als falen.
Ik ben niet euforisch of zo hoor, haha. Maar ik voel me in balans. Ik krijg er eindelijk uit wat erin zit. Ik kan filteren; relativeren, afsluiten of juist ontvangen.
Ik voel me goed!
Laaaaaaaaang verhaal!
