iMoeder in het diepe springen.
…dat zeg ik heel stoer maar mijn strategie is ontwijken hoor. Maar ik kan hem niet aanraden want je komt nergens.
In het diepe springen it is! * liefdevolle schop *
Ik ben blij dat ik 18 was en depressief. Nu zou ik echt never nooit voor een diagnose gaan. Veel te bang. Zoveel hangt er vanaf! Want inderdaad.. als ik geen adhd’er ben.. dan ben ik dus gewoon lui en ongedisciplineerd? Te dom om ritme en gewoontes vast te houden?
Maar jij bent echt wel stoerder dan ik en ik denk dat jij het wel durft. Bang zijn is geen teken dat je jezelf voor de gek houdt, maar juist hoe graag je gezien wil worden.
Toen ik bij de psych kwam met mijn vermoeden van add en de psych vroeg: wat kan ik voor je doen? En ik zei: ik denk dat ik add heb. En zij vroeg: waarom denk je dat? Toen barste ik ook in huilen uit “want anders ben ik een mislukkeling!”
Op dat moment kon het me niet schelen of ik add had of niet trouwens. er was iets met mij en wat het is: het maakt me niet uit. Maar normaal ben in niet. Volgens mij was mijn verhaal vooral heel wanhopig.
Een week na een 2e gesprek waar een vriendin en mijn moeder bij waren kreeg ik de diagnose.
ADD - Onoplettendheid type (inattentive)
Ik denk dat als jij eerlijk en open bent over je struggles , ook degene waar je je voor schaamt dan kunnen zij je zo correct mogelijk plaatsen. Niet lijstjes afwerken die ze willen horen zoals: ik heb moeite met op tijd komen en ik vergeet vaak mijn sleutels. Dat is zo nietszeggend (ik ben nooit te laat en vergeet ook nooit mijn sleutels trouwens)
Juist eerlijke persoonlijke verhalen uit je leven nu naar ook uit je kindertijd, tienertijd, jong volwassene.
