Bubbels heel mooi geschreven. Je laatste alinea raakt mij onverwachts enorm, terwijl ik voor mijn gevoel mijn verloren zwangerschappen wel een plekje heb gegeven. Ik vind het trouwens helemaal niet erg dat het mij raakt, want het is zo waar wat je schrijft. Ze waren zo welkom, maar het mocht niet zo zijn 
[verwijderd] Ja soms maakt het niet uit hoe ver bent gekomen in de zwangerschap maar mis je gewoon het babietje wat er uiteindelijk niet is gekomen..
Onze jongste 'maakt heel veel goed' maar heel af en toe vraag je je dan toch af, wat als...
Bubbels klopt. Bij mijn eerste zwangerschap was ik uitgerekend op 17 september 2007. Elk jaar op deze datum bedenk ik mij weer hoe oud ‘ze’ zou zijn geworden. Ik was pas 11 weken zwanger en we weten het geslacht helemaal niet, maar in mijn hoofd is het een ‘ze’. Met mijn andere miskramen heb ik dit veel minder. ‘Ze’ vertegenwoordigd voor mij alle mini baby’s die heel kort in mijn buik hebben gezeten en ik nooit heb mogen kennen.
Hoe lang heeft jouw zoontje in jouw buik mogen zitten? Heb jij iets van een blijvende herinnering aan je zoontje? Sorry als het te persoonlijk is, maar ik heb soms de behoefte aan een symbolische herinnering aan deze periode in mijn leven. Ik weet alleen niet zo goed wat.
[verwijderd] we waren in de 14e week. Hij was al een heel klein mini mensje. Ik heb het woezel en pip trommeltje van de vk gevuld met de echo's, ziekenhuis verslagen, gekregen kaartjes en gedichtjes en een doekje (ik had 2 speendoekjes waarbij we hem op 1 hebben gelegd en de andere heb ik mee terug genomen) en foto's.
De uitgerekende datum was dr eerste keer lastig maar daarna betekent deze datum minder voor mij. Vooral omdat ik, hoe klein ie ook was, door de termijn gewoon moest bevallen is die datum meer van betekenis.
Bubbels mooi hoe jullie het gedaan hebben. Bij jullie was het ook al echt een mensje. Dat is veel verdrietiger dan bij mij 
. Heb je jullie zoontje ook een naam gegeven?
Mijn miskramen zijn voor mijn gevoel vooral verloren zwangerschappen en niet een verloren kindje. Ze zijn allemaal tussen de 6 en 11 weken al misgegaan. Officieel ook nog een paar daarvoor, maar deze tel ik vaak niet mee, omdat dit emotioneel en fysiek helemaal anders voelt. Ik heb als herinnering wel een oude schoenendoos op zolder staan met alle echofotos en positieve testen van alle verloren zwangerschappen. Ik weet niet zo goed wat ik verder mee moet. Misschien ook gewoon niks.
[verwijderd] misschien op de uitgerekende datum een wensballon oplaten 'om het los te laten?
@Bubbels - mooi omschreven 
knuffel
@[verwijderd] - herkenbaar, bij ons ging het twee keer mis met 12 weken, de laatste keer van 2 baby’s. Ook vaker in een vroeg stadium, zoals jij zegt, maar die waren voor mij ook nog niet tastbaar. Bij de 12 weken hadden we zelfs beide keren gewoon goede echo’s met 7 en 9 weken. Nu O. er is denk ik er ook weer vaak aan. Een wensballon is misschien inderdaad wel mooi om te doen.
[verwijderd] mooi! Hopelijk helpt het je een beetje..
Bubbels
Ik heb mij alle zwangerschappen heel slecht gevoeld, bij de keren dat het misging niet perse meer of anders. Wel klopte mijn telling en de echo bij de goede zwangerschappen precies en bij de ‘foute’ kwamen het niet helemaal overeen. Bij de tweeling was al wel direct de ene minder ver dan de andere.
Bubbels ik had bij alle niet goede zwangerschappen sterk het gevoel dat het niet klopte en iedereen om mij heen wuifde dat gevoel weg. De eerste keren werd ik zelfs voor negatief en pessimistisch uitgemaakt. Ik moest gewoon genieten van iedereen, terwijl ik zeker wist dat het niet goed was. Mijn achtste zwangerschap voelde vanaf het begin goed, maar ik durfde daar niet goed op te vertrouwen. Toch werd dat onze oudste dochter. Achteraf gezien vind ik mijn gevoel daarin heel bijzonder. Met onze jongste overigens exact hetzelfde.
Prachtig geschreven en een dikke knuffel voor jou 
Veel sterkte
