2 jaar geleden had ik de echo, na 2 goede echo's, waarop we zagen dat ons kindje een megablaas had. Een klein foutje van de natuur, met grootse gevolgen omdat hij het leven niet zou halen.
Net terug van een kerstreis met werk, gingen we vol verwachting naar de echo toe. Want na een jaar met vele ziekenhuis opnames met de middelste waren we wel toe aan een mooi nieuw lichtpunt; op naar een stralend 2017.
Maar de feestmaand werd niet feestelijk en uiteindelijk hebben wij begin januari moeten besluiten de zwangerschap af te breken.
Een jaar later, op een dag na (ik hoopte zo vurig dat ze een andere geboortedag zouden krijgen en dat lukte), werd onze jongste spruit geboren.
En nu is het weer december. En denk ik aan het jongetje dat er niet mocht komen. Maar ook aan het jongetje dat wel geboren werd en omg wat een lekker ventje is dat! En hij zou er niet geweest zijn als zijn broer wel was geboren. Maar toch stiekem een traantje omdat ik ook benieuwd ben naar wie zijn broer zou zijn geweest.
Dus gewoon even een ode aan al die kleine mini babietjes in aanmaak die het niet mochten halen maar er wel hadden mogen zijn.
