Inmiddels is de afspraak met de GGZ ondersteuner achter de rug.
Het ging op zich best prima, ik kreeg gelukkig geen huilbuien, waar ik bang voor was. Heb redelijk rustig mijn verhaal kunnen doen. Wel vroeg ze veel door, waardoor ik automatisch best veel verteld heb.
Dat voelde achteraf wel een beetje gek, omdat die details niet perse belangrijk zijn in dit stadium.
Wat betreft het verdere traject kwam ze nog met de optie van een week opname in een trauma behandelingscentrum. Volgens haar zou ik dan in die week van het trauma af zijn, maar ik weet nog niet of ik dat kan geloven (en of het daadwerkelijk goed is). Daar ga ik dus nog over nadenken.
Wel is mijn omgeving bezorgd omdat ik natuurlijk nog maar kortgeleden gescheiden ben van mijn ex, en het nu misschien allemaal wel veel is + het alleen zijn na een sessie.
We zullen zien hoe het gaat lopen, ik voel me er zelf wel redelijk rustig onder.
Voor de rest wilde ik jullie allemaal nog bedanken voor jullie reacties. Ik had niet meer gereageerd, omdat ik zo veel aan mijn hoofd had. Maar ik heb ze wel allemaal gelezen en vond het ook waardevol 🙂
Wel 'schrok' ik een beetje van die benaming PTSS. In mijn hoofd link ik dat toch snel aan soldaten met een oorlogstrauma, met nachtmerries, niet over straat kunnen etc. Ik heb er nooit bij stilgestaan dat ik dat ook mogelijk zou kunnen hebben?
