Ik heb weinig vriendinnen, maar de vriendinnen die ik heb daar ga ik voor door het vuur en soms zelfs ten koste van mezelf. Als zo'n vriendin dan op wat voor manier dan ook uit m'n leven verdwijnt dan doet dat echt pijn.
MN vriendin van toen ik nog kind was zie ik bijna niet meer maar wel altijd nog contact mee en als we elkaar zien is 't goed.
Vriendin die ik leerde kennen toen ik 15 was idem, 10 jaar lang waren we eigenlijk elk weekend samen (woonden uur bij elkaar vandaan) alles deelden we samen. Nu uit elkaar gegroeit doordat ik trouwde en kinderen kreeg en zij vrijgezellen leven leefde. Maar als we elkaar zien is het goed en als van ouds.
1 vriendin die ik nooit meer zie doet me echt pijn. Zij was in de jaren waarin het heel slecht met me ging m'n steun en toeverlaat. Uiteindelijk voelde ik me door haar aan de kant gezet omdat ze ineens weinig meer van d'r liet horen en ineens alles wat wij deelden deelde met iemand anders. Toen ik mijn gevoel heb uitgesproken voelde zij zich aangevallen en zijn we volledig uit elkaar gevallen. Dit doet me nog steeds pijn.
Mijn beste vriendin van nu zie ik regelmatig. Woont bij mij in 't dorp, dochters zijn evenoud en beste vriendinnen, zoontjes ook even uit. We kennen elkaar nu 3 jaar maar in die 3 jaar ook zulke heftige dingen samen meegemaakt dat ze voor mij voelt als familie.
Vroeger had ik vriendinnen door heel Nederland en veel contacten maar dit koste me zoveel energie en omdat ik me in een vriendschap altijd 200% geef liep ik mezelf compleet voorbij. Ik had het gevoel dag en nacht voor iedereen klaar te moeten staan. Toen heb ik besloten dit niet meer te willen want van veel mensen kreeg ik het niet terug. Nu geef ik dus alleen nog m'n energie aan de mensen die het daadwerkelijk verdienen en die ook energie willen steken in mij
