Toch6 Wat Toch4 beschrijft vind ik herkenbaar. Ik heb ADHD maar in mijn jeugd werd dat nog niet (h)erkend. Geldt voor meer stoornissen, vaak vielen die dan onder de noemer MBD.
Hoe dan ook: in mijn opvoeding bestonden er voor mij geen uitzonderingen of aanpassingen, geen medicatie of begrip. Ik heb op de harde manier geleerd me -zo goed en zo gaat als dat ging- te gedragen zoals verwacht wordt. Daardoor is mijn problematiek vooral intern en minder extern.
Ik wil absoluut niet zeggen dat dat goed is. Je moet eens weten hoe blij ik was toen ik als jongvolwassene voor het eerst iets las over ADHD. Zo'n herkenning! Dit ben ik! Ik heb zoveel opgezocht en gelezen. En uiteindelijk zoveel gepraat en gemaild met andere volwassen ADHD-ers. Heerlijk. Eén ding wat me opviel: ontzettend veel volwassen ADHD-ers hebben klachten die te maken hebben met hoge spierspanning: nekklachten, tandenknarsen, hoofdpijn etc. Mijn persoonlijke theorie is dat dat ook wel logisch is. We zitten de hele dag allerlei impulsen te onderdrukken, dat kost fysiek gewoon inspanning. Sinds ik me daar meer van bewust ben, laat ik me wat vaker gaan. Ik ga gerust staan tijdens een vergadering of langdurige lezing. (Uiteraard zoek ik een plek aan de zijkant of achteraan.) Ik zorg dat ik tussendoor meer beweeg. Scheelt al de helft aan hoofdpijn! Sinds ik ìets minder mijn best doe om me aan te passen, zit ik veel beter in mijn vel. Mijn strijd om me aan te passen, gaat / ging voor een deel ten koste van mijn gezondheid en geluk. In hoeverre mag je dat van een mens vragen?
Maar ook: in hoeverre mag ik over de grenzen van anderen gaan, omdat dat voor mijn geluk & gezondheid beter is?
Sorry: terug ontopic naar de allergie voor mensen die zeggen "zo ben ik nu eenmaal" en ook de rol van opvoeding daarin die Toch4 noemt:
Voor mij is deze allergie dubbel. Ik kan me ergeren aan mensen die zeggen "zo ben ik nu eenmaal" omdat ik dan denk: "Pffff, je moet eens weten hoe IK ben en wat voor strijd ik heb gevoerd om 'erbij' te horen. Het verdriet dat ik vaak heb gehad omdat ik weer iets verkeerd deed en zo pijnlijk het gevoel had dat ik niet normaal was. Máár dankzij die strijd kan ik me nu wel 'normaal' gedragen wanneer dat gewenst is en functioneer ik prima. Dus wees niet zo'n slappe lapzwans die zegt 'zo ben ik nu eenmaal' en werk aan jezelf en maak er wat van."*
Aan de andere kant stoor ik me aan mensen die zich ergeren aan de uitspraak "zo ben ik nu eenmaal". Want wie ben jij om je daaraan te ergeren? Weet jij wat er met die persoon aan de hand is en wat voor strijd die al heeft gevoerd? Mag iemand ook gewoon zichzelf zijn. Kan iemand soms ook gewoon even moe zijn en klaar met knokken? Als 'normaal' persoon voor wie heel veel dingen vanzelfsprekend goed gaan, heb je nogal makkelijk praten, niet waar?
Ik kan me dus wel helemaal vinden in wat Toch4 zegt; het is een verklaring, maar geen excuus. Tel daarbij op, @Toch6, dat jullie kind ook talenten en andere waardevolle krachten heeft die voortkomen uit die 'stoornis'. (Naar woord, want het is niet alleen ellende.) Maak hem daar ook van bewust! Die krachten kun je gebruiken om een zwakte te compenseren EN om jezelf meer te waarderen.
Wanneer ik kinderen met ADHD begeleid ben ik soms best streng. Ja, wij hebben ADHD maar dat is òns probleem. Daar hoeft een ander geen last van te hebben. Je kunt dus niet zomaar constant door de klas roepen of op een andere manier storen. Het is balen, maar daar zul jij gewoon harder voor moeten werken dan een ander. Aan de andere kant benoem ik ook de voordelen die een kind heeft dankzij die ADHD. Bijvoorbeeld snel denken, veel energie, adrem-zijn / humor, sterk rechtvaardigheidsgevoel & behulpzaamheid. Een ander zal weer harder moeten werken om dat te bereiken.
En uiteindelijk wordt niemand hetzelfde, gelukkig niet! Maar we zullen allemaal moeten leren ons zo te gedragen dat onze maatschappij leefbaar blijft. En dat vraagt voor iedereen aanpassing.
Voor de één is die aanpassing misschien niet meer te snel roepen "zo ben ik nu eenmaal" en toch je best doen om rekening te houden met de ander. En voor een ander is die aanpassing om wat meer empathie, begrip en acceptatie op te brengen voor mensen die nog niet helemaal zo ver zijn.
*kenmerk ADHD: we hebben vaak heel lange gedachtes 😉
