N. moet dr speentje in bed laten na dr middagslaapje. Normaal geen probleem, maar sinds ze doorheeft dat dr babybroertje zn speen gewoon altijd mag, is t een dingetje... (Snikkend, rood aangelopen, dikke tranen, groot verdriet) “MAAAAMAAAA NEEEEE WIL HEBBEN SPEEEHEEEEEEEEN. N. WIL SPEEEEEEEN snik AAAH MAMA TOOEHOOOEE SPEEENIE meer gesnik en gesnotter ASSEBWIEFT MAMA TOOEEEE” stervende zwaan MAG HEBBE SPEEN?! (Gaat zo nog even door)
Ik til haar na een tijdje op, zet r op t aanrecht om dr snot weg te vegen. N. slaat op theatrale wijze haar ogen ten hemel, veegt de haren uit dr gezicht waardoor ze voor t eerst in een kwartier daadwerkelijk iets ziet en zegt:
“oh hé! Koekies!”
(Kijkt blij, tranen zijn spoorloos, paniek idem, stem schiet een octaaf omhoog, engelensnoetje verschijnt): “mag hebben koekie mama? Assebwieft? Ja? Mag hebben die?!”
Ik spreek mn verbazing uit over dr emotionele omslag. N. haalt dr schouders op en zegt “ja, ik huilen. Nu blij. Koekies mama! N. Koekje, mama hapje?”
Zo simpel is t ook gewoon 🤦🏼♀️
