Soms verbaas ik mij over de zachtheid en het verantwoordelijkheidsgevoel van N.
Ik haalde beide kinderen gisteravond op bij het springkussen op het moment dat ik met hun wil weglopen zie ik N gefixeerd naar een jongetje van 4(?) kijken, de tranen staan in zijn ogen en ik laat het even voor wat het is want ik zie aan zijn hele houding dat hij op dat jongetje aan het letten is. En daardoor ik ook.🤭
‘Mama, ik dacht dat die 2 grote meiden niet beleefd tegen hem waren en hij is nog zo klein, ik kom er net achter dat het zijn zussen zijn.’
Ik kan hem alleen maar aankijken en een knuffel geven en vertellen hoe trots ik wel niet op hem ben. De laatste tijd geeft hij mij veel meer een inkijkje in wie hij is, wat is het een prachtig kind.❤️
