A. was oververmoeid en huilde tranen met tuiten om iets kleins (denk dat het haar van het Playmobil poppetje los had gelaten).
Ze zijgt ineen op haar knieën, hoofd omhoog richting de hemel, handen slap langs haar zij, tranen over haar wangen: 'Waarom ben ik altijd diegene met pech???'
Existentiële vragen, nu al 😆
