De psycholoog van onze oudste noemde hem ook hooggevoelig. En tja, wellicht is dat ook zo. Maar ik heb zelf niet zoveel met die term. Ligt misschien ook aan een deel van de ouders (op ons school) die deze term gebruiken, om vanalles voor hun engeltje op te lossen.
Wij hebben dit dus ook niet echt naar hem benoemd. Ik zie het ook absoluut niet als ‘diagnose’. Het is een deel van zijn karakter. Onze zoon snapt bijvoorbeeld ècht niks van kinderen die zich niet aan regels houden. Hij kan slecht tegen harde geluiden (behalve als hij ze zelf maakt, haha). Sowieso vind hij drukte niks. Althans: hij kan zelf heel druk zijn en kan ook samen met vriendjes heel druk zijn. Maar het kan hem ook ineens te veel worden. Emoties worden inmiddels wat stabieler, maar waren lange tijd vooral hoge pieken en diepe dalen. En zo nog wat dingen die in het dagelijks leven soms wat onhandig zijn. Daar kun je wel een label aan hangen, maar ik denk dat hij er meer aan heeft als hij zichzelf goed kent en wij hem ook goed kennen. Daar zijn we dus vooral mee bezig geweest.
Hij voelt nu zelf beter aan wanneer hij last heeft van te veel drukte om zich heen en zoekt dan mogelijkheden om zich even terug te trekken. Thuis gaat hij bijvoorbeeld even op zijn kamer lezen. Maar ook op school als er activiteiten zijn, gaat hij gerust even ergens in zijn eentje zitten. Hij heeft een fijne klas en goede vriendjes die dat gelukkig ook helemaal accepteren en niet vreemd vinden ofzo.
Wij bereiden hem soms een beetje op dingen voor. Voor we op vakantie gaan, bekijken we bijvoorbeeld samen de site van het vakantiepark. Of we vertellen bij nieuwe dingen alvast ongeveer wat hij kan verwachten. Dan heeft hij al wat indrukken gehad en komt dat niet allemaal tegelijk als we daar aankomen.
Ik merk wel dat hij er steeds beter mee kan omgaan, met deze trekjes. Een paar jaar geleden leverde het echt wel problemen op en maakte we ons erg veel zorgen omdat hij vaak heel ongelukkig was. Het is heel naar je kind zo te zien. Niet alleen verdrietig, maar echt ongelukkig. Ik ben dus ook blij dat we hulp hebben ingeschakeld en dat hij zichzelf beter heeft leren kennen. Die begeleiding was heel fijn. Het was er echt op gericht om hem en ons handvatten te geven, zonder gelijk met diagnose en behandeling e.d. te komen. Gewoon praktisch; als je last hebt van (vul iets in) wat helpt je dan om dat tijdig aan te voelen komen en er dan mee om te gaan. In het begin hielpen we daar veel bij. Maar dat is nu nauwelijks meer nodig. Hij is ouder, ‘al’ 9 in plaats van pas 7 toen we hulp zochten. Dat scheelt ook. En hij weet gewoon goed wat voor hem werkt en wat niet.
