Het was weer een bijzondere avond. Ik kwam vandaag niet aan het woord, maar door te luisteren en te reflecteren denk ik wel dat ik een duidelijker beeld heb van wat boosheid met me doet, wat ik met de boosheid doe en waar de boosheid vandaan komt.
Het ligt een beetje aan de aard van de trigger. Er zitten andere emoties onder boosheid, ik denk meestal angst, verdriet, machteloosheid. Ik kan vreselijk boos worden als mensen langzaam praten of zichzelf herhalen. Het is voor mij een kwelling om daar naar te moeten luisteren, omdat ik DOOR wil. KOMOP. Die boosheid is dan niet gericht op de ander, maar op mezelf, omdat ik zo'n moeite heb met het opbrengen van geduld en begrip in die situatie.
Ik kan boos worden over onrecht. Een forum dat mijn gebruikersdata doorverkoopt, cookies plaats, me overstelpt met reclame EN ook nog eens geen ruimte biedt voor een subje over donorschap? Okee, dan richt ik er zelf wel eentje op.
Het recht op passend onderwijs voor mijn kind wordt geschonden? Okee, ik klim in de pen: een brief naar de wethouder, een artikel voor de krant én een telefoontje naar de onderwijsinspectie.
Het nood-AZC wordt beklad en besmeurd? Okee, ik sluit me aan bij een vrijwillig onderwijs- en integratieinitiatief om te laten zien dat ik deze mensen WEL de moeite waard vind en een warm hart toedraag.
Ik denk niet dat ik de hele wereld kan redden en ik zal ook echt niet altijd in actie komen, maar boosheid activeert mij wel. Als ik me niet ergens vreselijk over opwind, als ik ergens onverschillig in sta, dan komt er niks uit mijn vingers. Gelukkig maak ik me snel boos. Laat mij een uurtje televisie kijken en ik ben boos. Zet me in de trein en ik ben boos. Maar doorgaans is mijn boosheid wel gebaseerd op iets substantieels en een gevoel van onrecht. Ik zal nooit op hoge poten een kom soep terugsturen naar de keuken omdat ik die te zout vind.
De enige reden waarom ik zo goed functioneer op mijn werk in de gevangenis, is omdat ik het van groot belang vind. Omdat ik mij enorm kwaad kan maken over hoe Oude Testamenterig er gesproken wordt over gedetineerden.
Ik kan dan ook helemaal niks met de boosheid van iemand op een object dat hij of zij niet kan bedienen. Ik had ooit een ex die zijn controllers helemaal aan gort gooide als hij verloor met een spelletje. Daar kan ik met mijn hoofd niet bij. Dan ga ik liever even weg.
Ik ga ook weg bij mensen die schreeuwen. Verbale agressie is ook zoiets waar ik niets mee kan. Ik vind het ontzettend naar om te horen en word op mijn beurt boos op die persoon omdat ik die agressie niet trek en er niet mee lastig gevallen wil worden. Daar zit nog een leerpunt bij mij: om die (in mijn ogen totaal onredelijke) boosheid niet zo stellig af te keuren, maar gewoon bij de ander te laten en niet op mezelf te betrekken.
