[verwijderd] ik denk dat dit ook heel lastig is. Wat is ‘nuttige’ zelfbescherming en wat niet? Ik vind het ook lastig om mijn eigen motivatie te bepalen, maar ik denk dat ik daar inmiddels een redelijk keuze in heb gemaakt.
Bij mijn vader vind ik het veel makkelijker om hem toe te laten. Niet dat hij een modelburger is. Hij heeft tijdens mijn jeugd 14 jaar geschitterd in afwezigheid, een lang strafblad en een fors alcoholprobleem. Hij houdt echter wel oprecht van me, uit dit ook, kan sorry zeggen wanneer het nodig is en ondanks al zijn tekortkomingen is het wel een gezellige en charismatische man. Hij geeft mij wel het gevoel dat hij oprecht trots op mij is en dat ik goed ben zoals ik ben. Ik kan hem daardoor ook accepteren zoals hij is. Ik heb weinig verwachtingen van hem en het contact is vrij oppervlakkig, maar voor mij goed genoeg. De band die ik heb met zijn vrouw daarentegen is wel veel dieper.
Mensen zijn nooit zwart-wit en ik probeer beide kanten te zien en naast elkaar te laten bestaan. Ik vind dat bij mijn moeder lastiger, omdat ze bij mij continue het gevoel triggert dat ik niet goed genoeg ben. Ik denk dat in dit geval afstand bewaren een nuttige zelfbescherming is, vanwege de continue bevestiging/ versterking van mijn negatieve opvatting. Op de momenten dat ik oprecht geloof dat ik wel goed genoeg ben, kan zij met een opmerking de balans weer doen omslaan. Het feit dat ik nog wel contact heb doe ik ook niet voor mijzelf, maar voor haar en mijn eigen kinderen. Of dit een goed idee is, weet ik echt niet.
Bij mijn vader zou afstand houden, niet ‘nuttig’ zijn. Het zou dan meer gemotiveerd worden door de angst voor mogelijke afwijzing, geactiveerd door zijn afwezigheid vroeger, maar nu niet meer erg reeel. Ik denk dat ik dan oprecht ook iets zal missen, namelijk dat hij ondanks alles mij ook een goed gevoel kan geven. Deze kijk helpt mij in het maken van mijn keuzes over wel / niet contact. Misschien dat je er iets aan hebt?
