Sneeuwvlok Onzekerheid en schaamte zijn grote rotzakken. Je zou eigenlijk iemand moeten hebben die keer op keer tegen je zegt dat je er mag zijn, dat je goed bent zoals je bent, dat al die schaamte niet nodig is. Net zo lang totdat je het zelf ook gelooft. Dat is iets dat je ouders je eigenlijk mee hadden moeten geven, maar soms lukt dat niet door afwezigheid van ouders, doordat ze zelf teveel onzekerheid en schaamte hadden of doordat ze op een andere manier niet aan jouw behoeften toekwamen. Soms zeggen ouders het ene, maar zegt hun handelen het andere... In het leven van de meer gevoelige kinderen hoeft er soms maar 1 ding (in totale achteloosheid) grandioos verkeerd gezegd te zijn om ze een leven lang het gevoel te geven dat ze niet deugen.
Maar wat de reden voor de onzekerheid ook mag zijn, een ding is zeker: zelfvertrouwen moet opgebouwd worden. Dat is er niet van de ene op de andere dag, helaas 🙁
Zo legde mijn eigen psychiater het me uit. En hij vertelde erbij: onze denkpatronen (en denkfouten!) zijn diep uitgesleten paden in het zand, omdat we ze ons leven lang keer op keer gelopen hebben. Als je een nieuw pad wil maken kost dat tijd. En je dwaalt steeds weer het oude pad op, als je niet oplet. Het kost tijd en moeite om telkens weer heel bewust de nieuwe route kiezen, en voordat het 'juiste' pad net zo ingesleten is als het oude.
Ik ben zelf bijna 5 jaar in behandeling om mezelf een andere route aan te leren maar die loopt nog steeds niet echt lekker. Toch gaat het steeds beter. Ik heb er tegenwoordig ook goede hoop op dat het ooit wel gaat lukken, dat had ik niet altijd.
