Ik merk dat authenticiteit een voorwaarde is om mezelf met een ander verbonden te voelen. Wanneer ik mezelf groter maak dan ik ben, of juist wanneer ik mezelf afrem, is dat funest voor een bepaalde diepgang in het contact. Ik had vroeger moeite om authentiek te zijn. Dat had te maken met een angst om afgekeurd en gekwetst te worden. Nu vind ik het makkelijker.
De vraag over eenzaamheid lag in het verlengde van de eerste vraag, zei de gespreksleider van de groep. Daarmee impliceert hij eigenlijk al dat eenzaamheid ervaren voelt wanneer je geen verbinding met een ander maakt. Ik denk dat dat grotendeels wel klopt.
Ik ervaar eenzaamheid vooral in het gezelschap van anderen. In mijn eentje heb ik er geen last van. Eenzaam is niet hetzelfde als alleen. De eenzaamheid 'slaat toe' wanneer ik mij onbegrepen voel, of wanneer ik mij totaal niet in de ander kan verplaatsen en het lijkt alsof we ieder op een eigen eilandje zitten, of een andere taal spreken. Ik voel me eenzaam wanneer ik het idee heb als een alien tussen de mensen te zijn. Klinkt dat herken baar voor anderen?
Ik voel me wel eens eenzaam als ik merk dat ik een hele andere jeugd of achtergrond heb dan anderen. Of wanneer ik tussen moeders zit die kletsen over wat hun kinderen allemaal doen en laten in hun verschillende ontwikkelingsfases terwijl ik zie dat die grote stumperd van mij een volle luier heeft, en chocola in zijn oor. Ik voel me wel eens eenzaam wanneer ik het gesprek op een feestje niet kan volgen omdat mijn gehoorapparaat de ruis niet kan uitfilteren en ik dus nog maar de helft versta.
Maar ik voel juist verbinding als ik in een werkgroep zit met mensen die zich allemaal met hart en ziel inzetten voor de dingen die ik ook belangrijk vind. Of wanneer mijn man en ik elkaar aankijken op een suf feestje en woordeloos naar elkaar seinen dat we er snel vandoor gaan. Tijdens late-night chatgesprekken met goede vrienden en vriendinnen.
Ik voelde me heel erg verbonden met de leden van dit forum toen het opgericht werd en men zo voor elkaar leek te kiezen. Terwijl we (of in ieder geval de meesten van ons) elkaar helemaal nooit ontmoet hebben en terwijl we elkaar eigenlijk niets verschuldigd zijn.
Verbinding voelen met anderen heeft volgens mij zijn oorsprong in de verbinding die je met jezelf hebt. Als je senang bent met wie je bent en wat je doet, eerlijk durft te kijken naar hoe je jezelf voelt en of dat congruent is met hoe je jezelf presenteert, is het pas mogelijk om jezelf met een ander te verbinden. Anders blijft het een soort schimmenspel, waarbij je wel iets weggeeft, maar waarbij je elkaar nooit in totaliteit ziet.
