Trees oe is het nu met je? Kom je de dagen wat door?
Het gaat echt heel erg wisselend. De ene dag kom ik prima door, vooral als ik het druk heb op werk maar vandaag ging eigenlijk ook wel prima. Andere dagen ben ik echt super verdrietig. Heb ook laatst wel een enorm dieptepunt gehad, dat ik echt dacht, ik wil niet meer. Al dat geploeter en harde werken, en ik kom niks vooruit. (Ik weet wel dat dat laatste niet zo is natuurlijk.) Waar doe ik het nou eigenlijk nog allemaal voor. Zit nog steeds in m’n stomme kut huis, weer alles alleen moeten doen, waarom gaat alles nou steeds mis. Dat soort gedachten. Toen heb ik M midden in de nacht ge-appt en belde hij me om me op te beuren. Hij vind het heel vervelend wat hij heeft aangericht en voelt zich er super kut over. Maar daar heb ik verder natuurlijk niet zo veel aan.
Ik heb nooit eerder ChatGPT als therapeut gebruikt maar nu wel gedaan. Gek genoeg gaf me dat meer inzicht dan ik verwacht had. (Volgens Chat is het klassiek avoidant attachment om het pats boem uit te maken bij grote stappen in de relatie. En moet ik er rekening mee houden dat hij nog contact met me heeft om zijn eigen ongemak te verzachten).
Met M heb ik dus nog steeds dagelijks contact. We zijn naast lovers altijd heel goeie maatjes geweest. Ik weet nog niet of ik dat wil behouden. Het initiatief daarvoor, laat ik wel steeds bij hem liggen. (Ik wacht tot hij appt en dan reageer ik). Ik ben me er ook bewust van, dat hij dit misschien met de verkeerde motieven doet. En ik weet dat iedereen zegt dat je geen contact meer moet hebben. Dat het beter is om het contact te verbreken. Maar voor mij voelt dat echt niet zo en ik volg mijn gevoel. We hebben eigenlijk voor het eerst sinds een lange tijd weer wat diepere gesprekken. Omdat ik nu gewoon zeg wat ik op mijn lever heb. Dat had ik wellicht eerder moeten doen. Dat alleen al, de dingen zeggen die ik wil zeggen, voelt voor nu in elk geval als wel therapeutisch.
Daarnaast ben ik wel tot het inzicht gekomen dat het al langere tijd wat minder goed met mij ging. Dat had niet alleen met frustratie richting M te maken. Maar ook vooral met de druk van altijd m’n kinderen thuis, een nieuwe baan die veel van me vraagt, en wat veranderingen op werk binnen het bedrijf zelf (een merger op handen) die ik niet zo leuk vind. (Het is goed voor mijn carrière maar de sfeer is er veranderd.) Ik denk dat ik toch mezelf weer meer moet prioriteren. Op de een of andere manier is dat er de laatste 1–2 jaar doorheen geglipt. En ik weet ook nog niet zo goed hoe ik dat moet doen. Ik weet niet zo goed hoe ik meer tijd en ruimte voor mezelf moet creëren. Zeker niet nu mijn kinderen alleen mij nog hebben. En daarbij is nu ook nog de vakantie bij hun vader in het water gevallen. Want hij heeft me laten weten dat hij het eigenlijk te druk voor ze heeft. Dus ze zijn nu de hele vakantie bij mij. Dat is fijn voor mijn kinderen, want ze hadden geen zin om te gaan (ook daar heb ik veel stress over gehad de afgelopen weken). Maar voor mijzelf vind ik het jammer, ik had echt behoefte aan wat tijd alleen.
Ik struggle overigens nog steeds enorm met eten. Ben al twee kilo kwijt en het lukt me gewoon niet om genoeg naar binnen te stouwen. De hele dag door zit er een soort brok in mn keel.
