Edit: sorry, dit is een heel lang verhaal geworden. Tl;dr skip naar de laatste alinea.
Zoals ik eerder al zei, loop ik zelf regelmatig aan tegen de manko's van dit systeem, waarin de burger voor een aantal zaken wordt teruggeworpen op de gratie van een al dan niet aanwezig eigen netwerk.
Daarnaast merk ik ook de voordelen nu ik voor mijn kind een zelf in te vullen PGB heb (uit de Wet Langdurige Zorg, niet van de gemeente). Sure, het is een hoop werk, maar ik mag wél zelf kiezen wie hier in huis komt en hoe het zorgplan van mijn zoon eruit ziet. Dat is me veel waard!
Maar nu ik gevraagd wordt om te mantelzorgen voor mijn oom, denk ik: hoezo krijgt deze man geen 24/7 verzorging van professionals? Zijn kinderen kotsen hem uit, daar kan hij zich niet op beroepen, zijn broers en zussen zijn zelf ziek of werken fulltime. Mag je überhaupt van kinderen verwachten dat zij keer op keer hun ouders wassen en de huiskamer dweilen als die ouder het zoveelste 'ongelukje' heeft gehad?
Ook zie ik op SO van mijn zoon veel ouders die zelf uit de zorgmolen komen. Als kind (te)veel te maken gehad met jeugdzorg en daardoor gaan ze iedere mogelijke bemoeienis uit de weg. Deze ouders weten geen weg te vinden naar (of willen wegblijven van) de gemeente voor het aanvragen van de nodige voorzieningen. En daarnaast is de bureaucratische rompslomp die de zoveelste indicatie voor Zorg in de Klas met zich meebrengt voor menig ouder al voldoende aanleiding om te zeggen: "Weet je wat...? Laat maar."
Wat mij opvalt, is dat er een ongelijkheid gecreëerd is met de komst van de participatiesamenleving. Je bent voor je oude dag ineens afhankelijk van kinderen, of kennissen. Niet iedereen heeft die, of heeft er een goede band mee. Als je centen hebt, kun je de zorg alsnog in huis halen, maar de mensen die niets meer hebben dan een AOW zullen de eigen bijdrage van het verzorgingshuis niet zomaar kunnen ophoesten. Op die manier wordt de participatiemaatschappij voor sommige mensen juist een maatschappij van uitsluiting. Maar ja, de verzorgingsstaat, die is niet meer te betalen... dus wat dan?
Wat zijn jullie gedachten over de participatiesamenleving?
- Heb je er zelf mee te maken?
- Hou je rekening met een toekomst waarbij 1/3 van ons inkomen naar de zorg gaat?
- Maak je plannen voor later?
- Maak je deel uit van een burgerinitiatief?
- Doe je vrijwilligerswerk?
- Ben je mantelzorger? En hoe is dat voor jou?
- Etc. etc.
