[verwijderd] Dan zal ik even de historie kort moeten schetsen.
Mijn man heeft meerdere psychische problemen waaronder een borderline persoonlijkheidsstoornis en polytoxicomanie. Dit maakt het als partner niet altijd even makkelijk om samen te leven. Ik krijg nogal veel te incasseren.
Hij test zeer regelmatig mijn liefde voor hem en kan heel moeilijk zien dat er 2 mensen in een relatie zijn en ik dus ook mijn gevoelens, gedachten, mening heb. Behoorlijk egoïstisch ook zeg maar. Daarnaast zorgt zijn polytoxicomanie icm de borderline ook voor de nodige problemen.
De jaren voor onze trouw zijn er een aantal dingen gebeurd waardoor ik mij niet geliefd en gewaardeerd voelde. Onder andere benoemen dat hij mij niet wou als moeder van onze kinderen tijdens de zwangerschap van de tweede en ik dus maar beter een abortus zou plegen. Dit was overigens niet tijdens een ruzie ofzo dit werd mij simpelweg medegedeeld net voor we zouden gaan slapen. Hij heeft daar zo'n week of 4 aan vastgehouden om vervolgens te beseffen dat hij dag allemaal niet meende en het hem speet.
Vervolgens ben ik bevallen en vond zijn moeder dat ik haar naar haar zin te weinig betrokken had tijdens de kraamtijd (wat mij persoonlijk nooit gemeld was door haar) wat voor hem een perfecte aanleiding was om mij de daaropvolgende 9 maanden keer na keer te testen in mijn liefde door allerhande rariteiten uit te halen. Dit heeft voor veel spanning tussen mij en schoonmoeder gezorgd want zij vond het maar al te fijn dat haar zoon mij zo afviel.
Ondertussen voelde ik mij op mijn mama zijn en partner van zijn gepakt en absoluut niet gewaardeerd.
Een halfjaar later hadden we ons eerste huis gekocht en de notaris had laten vallen dat in ons geval een huwelijk geen slecht idee zou zijn. Mijn man vond dit financieel wel interessant dus oké dan gaan we trouwen he. Geen aanzoek of zo. Hier had ik al best moeite mee omdat ik ergens enorm verlang naar een beetje erkenning van zijn liefde voor mij. Dat hij eens moeite doet voor mij. Ik weet wel dat hij van mij houdt, maar na alles had ik wel een signaal van hem kunnen gebruiken/gewild.
Op de trouw zelf heeft mijn man in mijn gezicht gelogen over iets dat hij ging doen, waarvan hij wist dat ik dit echt niet wou. Hij heeft , toen ik vroeg of hij toch niet dat ging doen wat ik liever niet wou, letterlijk met zijn hand over mijn gezicht gewreven op het moment dat hij recht stond en gezegd tuurlijk niet schat, dat heb ik je toch beloofd. Om vervolgens weg te lopen en het dus, samen met zijn moeder die ook op de hoogte was dat ik het niet fijn zou vinden, het toch te doen.
Ik kwam er toevallig achter omdat mijn vader vroeg waar mijn man was en ik hem ging zoeken en het dus zag gebeuren. Daarop heb ik hem aangegeven dat ik dit heel moeilijk vond omdat hij recht in mijn gezicht gelogen had. Familie ving op wat ik zei en er werd gezegd dat ik mij niet moest aanstellen. Hierop heb ik aangegeven dat dit voor mij wel heel moeilijk was omdat het niet ging over dat hij het gedaan had, maar vooral over dat hij recht in mijn gezicht zit te liegen op onze trouwdag. Nou ja daarop heb ik een heel scheldtirade over mij heen gekregen van familie. En mijn man? Die stond erbij en liet het allemaal gebeuren.
De dagen na de trouw wou hij vervolgens scheiden want het had zijn moeder zoveel pijn gedaan dat ik de trouw verpest had dat hij niet wist of hij nog wel met mij verder wou.
Uiteindelijk heeft hij het 1e jaar na de trouw nog een verslaving ontwikkelt die ons intiem leven ook nog eens onder druk zette en waardoor ik mij op ieder gebied binnen onze relatie afgewezen voelde.
Daarnaast ging alle 'gewone' moeilijkheden ook gewoon door.
Uiteindelijk is mijn man apart, ik apart en wij samen beginnen werken aan de problemen. Hij heeft zijn therapie intensiever aangepakt en meer inzicht gekregen. Hij beseft dat samenleven met hem heel zwaar is en hij mij op een andere manier moet behandelen. En hij is ook echt wel groter stappen vooruit aan het zetten het laatste jaar, maar ik merk dat er zoveel schade is bij mij en ik echt nood heb om ook eens op 1 te staan.
Dat hij echt toont voor mij te kiezen en mij te waarderen.
Hij doet het wel in kleine dingen, zoals iedere dag mijn brood klaar te maken en te helpen bij huishouden en kinderen, achter mij te staan wat betreft mijn studie, maar na alles lijkt het voor mij niet genoeg te zijn om er vrede in te vinden.
Velen vragen zich af waarom ik in godsnaam bij hem blijf, maar er zijn ook genoeg goede momenten en mijn man kan aan veel dingen ook niet echt iets doen, maar desondanks wil ik, net zoals iedereen denk ik, wel voelen dat ik echt geliefd ben en niet gewoon als vanzelfsprekend aanzien worden..
